Dat is mooi mooi mooi man! @ Tasmanie

Bedankt weer voor alle voorgaande berichies lieve mensen! Ik wacht, na mijn verhaal geschreven te hebben, altijd weer met veel nieuwsgierigheid af wat ik binnen krijg.

Ik was bij mijn vorige verhaal in Melbourne gebleven. In Melbourne ben ik naar de Australian Open gegaan. Ik, als 'echte' tennisfan, wou wel is zien wat daar gebeurde. Een unieke kans dus waarom niet? En na 2 Russische dames, Nadal, Kim Clijsters en de zusjes Williams gezien te hebben ben ik toch wel een beetje aangestoken met dit virus, net als de rest van Melbourne. Ik zat samen met Eelco, een NL die ik in Canberra had ontmoet, in de Rod Laver arena de wedstrijden te bekijken. Toen dat afgelopen was wou ik naar het Heineken podium alwaar Kate Miller-Heidke optrad. Haar cd had ik bij Joke geluisterd en ze bleek ook in het echt heel goed te zijn. Op het gras ontmoetten we de Nederlandse Caroline, aten gratis sandwiches die we stiekem weg graaiden bij een receptie (we blijven arme backpackers) en spraken de volgende dag af om met elkaar Melbourne te ontdekken.

We gingen die donderdag op pad met een gratis tram die de sightseeing plekken bij langs reed. Wat we hebben gezien was o.a. de St. Pauls Cathedral, Museum of Moving Images, Fitzroy Gardens, de Docklands (haven) en China Town waar we uberenthousiast werden van een steegje vol graffiti wat leidde tot grappige fotosessies.

De vrijdag had ik met Evan (Almighty) afgesproken waarmee ik 3 weken door Rajasthan in India had gereisd. Hij woont vlakbij Melbourne en kwam me ophalen met zijn waggie om naar het strand in St. Kilda te gaan. Wat leuk om hem weer te zien! De hele dag hebben we onafgebroken besteed aan alle herinneringen van onze super reis door India en zijn en mijn belevenissen toen we ons eigen weg gingen. Erg gelachen om de rare acties van elkaar en beiden kwamen we tot de conclusie dat we heimwee naar India hebben. Het is 'gewoon' zo'n speciaal land! We gaan zeker proberen om contact met elkaar te blijven houden.

Zaterdag ging ik met Kate, Anthony en Finn op pad om naar 2 garagesales te gaan. Dat moeten we in Nederland ook gaan doen, zo leuk! Daarna gingen we naar Ceres, een organisatie die bezig is om goede dingen te doen voor het milieu. Ze hadden daar een o.a. een biologische markt, er speelde een orkestje, ze hadden daar verschillende kraampjes die tweedehands spullen verkochten en ze stellen daar grond ter beschikking voor mensen die groenten willen verbouwen. 's Middags lag ik met Eelco en Caroline aan de waterkant van de Yarra rivier te chillen en 's avonds heb ik wat hoognodig was weer is met mijn lieve paps geskypt.

Zondagochtend ging ik weer met K., A en F. naar een garagesale. Vervolgens ging ik met Kate de stad in waar ze mij verschillende leuke straatjes liet zien en we naar de Ian Potter Gallery gingen waar ze mij een speciale tentoonstelling van Aboriginal kunst wilde laten zien. En 's avonds reden we naar de Treasury Gardens waar een Bollywood avond was georganiseerd. Er zou een Indiase dansgroep optreden. Dus wij daar lekker picknicken en de dansers bekijken toen ze de hele bende toeschouwers vroegen om mee te doen aan een workshop Bollywood dansen. Mega vet! Dat was zo lachen, stel je 500 heupswingende mensen voor op heerlijke Indiase muziek, su-per! En dat 2 uur lang! Ik denk er serieus over na om een cursus te volgens als dat in Grunn gegeven word...

26 january was het Australian Day. Een dag waarop de Australiers vieren dat ze Australisch zijn en waarop wordt herinnerd dat Australie van de Aboriginals is. Daarom gingen K, A, F. en ik naar een festival toe wat in het park werd gehouden wat opkomt voor de Aboriginals en hun rechten. Aangezien Kate en Anthony daar ook activist voor zijn. 's Middags haalde ik Sandra op van het station en gingen we terug naar het park. Want ik en Sandra zouden 's avonds de vliegtuig gaan pakken naar Tasmanie! Om 23:30 zaten we in de laatste tram naar het busstation en daarna namen we de shuttlebus naar het vliegveld waar we in onze slaapzakken kropen op een bankje om nog wat slaap te hebben voor onze vlucht van 06:00. Om 07:15 kwamen we aan in Hobart. Wat nu? Eerst een high five natuurlijk omdat we het tot zover hadden gered ;). We hadden afgezien van het vliegtuig niks geregeld. Ik had wat info opgezocht en ons plan was om een campervan te huren. Tegenover het vliegveld was een verhuurkantoor gevestigd waarin verschillende autoverhuurmaatschappijen zaten. Wij dus alles bij langs met de vraag wat een campervan kostte voor 6 dagen en omdat dat ontiegelijk prijzig was besloten we om dan maar een minivan te huren. Gelukkig ben ik 26 jaar, jaja al bijna bejaard hahah leuk grapje, en had Sandra een creditcard anders hadden we geen auto kunnen huren. We kwamen bij RedSpot uit, nooit van gehoord, en reserveerden een 8 p. Kia Carnival voor 92 dollar per dag die we de volgende dag konden ophalen. Kost veel maar dan heb je ook wat!

Vervolgens boekte ik telefonisch ons hostel voor die nacht en bracht de mevrouw van RedSpot ons nog heel lief naar de stad toe, 18 km verderop zodat we niet hoefden te betalen voor een shuttlebus. Na een eind lopen kwamen we aan in ons hostel met zweet op ons hoofd en zeer pijnlijke schouders. Daarna gingen we snel op pad voor een laat ontbijt en om de stad te verkennen. Als eerste gingen we naar de haven, wat ik toch altijd een leuke plek vind om rond te kijken, zaten we even in een parkje en liepen door verschillende straten om uit te komen bij een supermarkt waar we voedsel wilden kopen voor onze roadtrip. Tja.....wat moet je kopen als je geen koelkast hebt en het eten snel verpietert omdat de zon de halve dag op de ruiten schijnt...natuurlijk: Melkpoeder! Muesli! Water! Pasta! Fruit! Brood! Kaas! Tomaten! Nou dat was het wel. Wat een keus voor ons diner ahum. We grapten al dat het echt survivallen zou worden.

De volgende dag waren San en ik hyper enthousiast toen we onze bolide zagen en gingen gelijk aan de slag om de tweede en derde rij stoelen omlaag te klappen zodat we konden zien of we in de achterbak konden slapen. JA HOOR, VET COOL! We pasten er helemaal in, kom maar op met die high five! Onze backpacks smeten we in de auto, vroegen de dame van RedSpot nog om een map, stippelden onze route door Tasmanie globaal uit en gingen op pad naar Port Arthur. Sandra mocht niet rijden, wel gedaan natuurlijk, maar ik ging als eerste achter t stuur. Na 10,5 maand eindelijk weer is. En ja hoor wat ik nog vele malen opnieuw deed was i.p.v. de richtingaanwijzer aandoen, de ruitenwissers aan zetten. Dat zit natuurlijk allemaal andersom. Moest even wennen....Juut je moet LINKS! Oh jaa, sorry! Haha nou dat kwam maar 3 keer voor, valt nog mee. Gelukkig geen gevaarlijke situaties veroorzaakt. Ik hield het liedje To the left to the left van Beyonce maar in mijn hoofd.

Port Arthur is een mooi historisch plaatsje. Je moet entree betalen om de plek te mogen zien waar de Engelse veroordeelden vroeger naartoe werden verbannen om in de gevangenis hun straf uit te zitten en hun tijd te besteden aan werken in de werkkampen. Maar dat was het ook wel waard. We werden eerst door een museum geleid waar we een kaart moesten trekken. Met die kaart werd je gelinkt aan een vroeger veroordeelde man/vrouw en werd je zeg maar in zijn schoenen gezet om beter te begrijpen wat de gevangen van die tijd doormaakten. Erg origineel gedaan!
Daarna bezochten we de ruines van de gevangenissen, gekkenhuis, de verblijven van de bewakers, de kerk etc. 's Avonds zochten we naar een mooi achterafplekje om de auto te parkeren voor de nacht. We reden een landweggetje op en zagen een begroeid pad in het bos, precies wat we zochten! Daar aten we onze pasta fruit salade, rare combi en niet zo heel lekker maar ja we moesten survivallen. Daarna tanden poetsen, gezicht wassen, backpacks op de voorste stoelen zetten, onze slaapzakken uitrollen, iets vinden als kussen en onze handdoeken en sjaals die we hadden voor de ramen hangen voor wat privacy. PRIMA! We waren intens tevreden en sliepen snel in.

Na een redelijke nacht werden we wakker om 9 uur wat we de volgende dagen ook deden. Maakten onszelf klaar en mixten de melkpoeder met water en tezamen met de muesli en wat fruit hadden we een best ontbijt. Om 10 uur reden we uit het bos naar de grote weg om via een toeristische route langs de oostkust naar Freycinet nat. park te gaan, een 45 minuten wandeling te maken naar Wineglass Bay en via Bicheno en de Spiky Bridge naar St. Helens te rijden. Wat buiten de stad, aan de kant van de weg met gevaar voor de polizei kampeerden we 's avonds.

Na veel gedraai en Sandra wakker gehouden te hebben met mijn knarsetanden, gnagna, werden we met een wat pijnlijke rug wakker. Op naar de Bay of Fires! Wauw....wat een helderblauw water, prachtige grijze rotsen met oranje vlekken....en Juut en San kijkend met open mond. Mooi man!
Terug naar St. Helens voor onze douche haha! We hadden een openbare douche gevonden bij een parkeerplaats en daar gingen we onszelf verfrissen.
Op onze route lag ook een lavender farm waar we stopten en de heerlijke geur van de lavendelvelden opsnoven, mmmmmmmmmm! Even een bakkie gedaan met uitzicht op de velden en een serieus gesprek gehad met San over de liefde. Raken we nooit over uitgepraat op de een of andere manier ;). Toen op naar de twee na grootste stad op het eiland: Launceston. Daar wandelden we wat rond en reden daarna verder naar Mole Creek om de nacht door te brengen in een bos, verstopt in een inham naast een rustige weg. Eerst wilden we een achteraf weggetje inslaan wat begroeid was met hoog gras en varens maar toen kwam Bad van Michael Jackson op de radio en durften we niet meer hihi.

De volgende dag wilden we kijken of we het nationale park met de Walls of Jerusalem konden inkomen en na een tijd gereden te hebben over een grindweg wat we eigenlijk niet mochten doen omdat we er niet voor verzekerd waren kwamen we er achter dat we eerst 8 uur moesten lopen voordat we die konden zien, jammerdebammer! Op naar Cradle Mountain dan maar en na 2 uur over kronkelige weggetjes gereden te hebben heuvelop en heuvelaf kwamen we bij het info centrum aan waar we een shuttlebus namen en we arriveerden bij een mooi meer met op de achtergrond Cradle Mountain. Daar liepen we nog een uur langs de waterkant en deden nog een boardwalk door de mooie natuur.
We reden verder na besloten te hebben dat we nog even konden wachten met tanken omdat de prijs te hoog was bij het tankstation nabij Cradle Mountain, geen slim idee. Het oranje licht knipperde aan en we hadden nog even te gaan naar de volgende grotere plek waar we DACHTEN dat we daar konden tanken. Met zweet handjes tuften we verder, probeerden niet onnodig gas te geven en gelukkig GELUKKIG kwamen we toen aan in een dorp waar we opgelucht een tankstation zagen. Vieewwwww op t nippertje! Dat leverde wel een hele flinke high five op!
Op weg naar Wynyard zagen we nog de mooiste brievenbus ever. In de vorm van een engel gemaakt uit blikken. Bijna elke brievenbus die we tegenkwamen was wel versierd, wat leuk!
In Wynyard sloegen we een weggetje in en belandden we achter een huizenrij en bij de zee, perfect voor onze nacht kamperen! We liepen het strand op en we hadden niet door waar we liepen, ik hoorde ineens 'krak!' zegt Sandra heee kijk een krabbetje en daar nog 1 en nog 1. Getverderrie liepen we over een stuk zand waarbij honderden krabbetjes uit hun holletjes kropen en naar het strand liepen IEWWWWW Iew iew iew iew schreeuwde ik en probeerde tussen alle krabbetjes te springen zonder ze te kraken en van het stuk strand af te gaan. En Sandra maar lachen...Zegt ze terwijl we even later op het strand liepen krrrrakkk en dat klonk zo echt dat ik daar vet van schrok. Begon ze me weer uit te lachen, ik haar meppen.... bloody German!
We zagen onze, in ieder geval mijn, mooiste zonsondergang ooit, supermooi roze, paars, blauw, oranje lucht, volleybalden nog een tijd en installeerden ons daarna in de auto.

We reden maandag 1 february naar Stanley toe, een leuk dorpje met mooie 'historische' huizen, een grote rots genaamd 'The Nut' waar we met een stoeltjeslift op gingen, reden daarna naar een camping toe omdat we onszelf ranzig voelden en aan een douche toe waren. Fris en fruitig gingen we weer rijden. Ditmaal om door het Tarkine nat. park naar de dorpjes Zeehan en Strahan te gaan, over een 130 km lang kiezelweg. De auto was vies VIES niet normaal maar we hadden wel een mooie route. Aangekomen bij Corinna, wat je niet eens een dorpje kon noemen werden we afgezet omdat we met een ferry over een riviertje moesten en we 20 dollar moesten betalen of 100 kilometer konden omrijden dus was de keus snel gemaakt. Op t pondje dan maar. In Strahan aten we nog een welverdiende pizza. We reden een uur later het plaatsje uit en zagen een kiezelweg naar een heuvel gaan en daar kampeerden we met een mooi uitzicht over het plaatsje.

Dinsdags reden we eerst naar een tankstation voor een carwash om RentSpot te laten zien dat we heus niet op ongeasfalteerde weggetjes gescheurd hadden, reden we naar Nelson Falls, maakten een wandeling naar Lake St. Clair en eindigden in Richmond, een historisch plaatsje nabij Hobart. Daar kampeerden we op het boerenland. Heerlijk rustig en relaxt lagen we in het zonnetje in onze dagboeken te schrijven. Gelukkig werden we ook dit keer niet van het land afgehaald of aangesproken om weg te gaan door de politie en genoten we van ons laatste avondje draaien van onze rug naar onze zij naar onze buik en weer op onze rug etc. etc. om wat slaap te vatten in de auto waarbij San mij in het midden van de nacht in haar slaap nog met haar Duitse gebrabbel liet lachen.

Om 11:00 leverden we de auto in en gingen weer terug met de shuttlebus naar de stad om wat uren door te brengen voordat we 's avonds om 20:25 onze vlucht terug naar Melbourne hadden. We hadden berekend dat we totaal 1694 km in onze Kia hadden gereden, best veel! In Hobart zagen we de vette film Sherlock Holmes in de bios, aten ons broodje op in het park en lazen we wat totdat we de shuttlebus terug moesten pakken naar de luchthaven. 's Nachts kwamen we weer aan bij Kates' huis waar ook Sandra voor 2 nachten mocht blijven slapen van lieve Kate.

4 February gingen San en ik naar St. Kilda om de Engelse Jen (die we hadden ontmoet in Cairns) weer te zien. Jen had voor ons beiden een trip via de Great Ocean Route, Adelaide, Coober Pedy naar de Uluru geboekt en die moest ik betalen. 'Even' 945 dollar overhandigt bij Peter Pan's travel agency om dit daarna te vieren met een lunch in restaurant 'Lentils as anything'. Dit restaurant heeft een wel erg mooi concept. Het wordt door vrijwilligers gerund, op het menu staan geen prijzen omdat je als klant zelf in moet schatten wat het je waard is. Dit doe je natuurlijk na het eten en geeft wat je wilt. Als je een krent bent of geen geld hebt betaal je 80 cent als je wilt, andere mensen betalen 10 dollar of meer en zo wil dit restaurant tegemoet komen aan alle verschillende lagen van de bevolking. Mooi of niet? Vind ik wel. Helaas vanwege oneerlijke mensen draait dit restaurant verlies.

Gisteravond, vrijdagavond, ging ik met Sandra en haar tijdelijke Australische vriendje die ze in Cairns had ontmoet en zijn vrienden naar de cricketwedstrijd Australie vs Pakistan. Ze hadden zichzelf in groen en geel uitgedost, ik werd natuurlijk ook onder handen genomen met schmink op mijn gezicht. Cricket voor Australiers is als voetbal voor de Nederlanders. Ik snap nog steeds geen drol van de regels en vond de wedstrijd niet heel boeiend maar het publiek, de gekke Ozzies waren helemaal lyrisch! Ik zag de gekste outfits voorbijkomen, kokosnoten die als helmen gemaakt waren, veel mensen met de Australische vlag om hun nek geknoopt achter hun aan wapperend, half naakte mannen met hun bodies groen en geel geschminkt. Dat maakte het een leuke wedstrijd.

Heb vanochtend mijn tas, voor de 300ste keer ofzo ingepakt, ik zal dit verhaal straks op waarbenjij.nu zetten met wat foto's en ik ga op internet kijken naar een geschikt hostel in NYC. Vanavond pas ik op Finn, dat is wel het minste wat ik kan doen naast het afwassen en een paar keer de was opgevouwen te hebben voor het gratis slapen en eten bij Kate en morgenochtend word ik met een taxi opgehaald om 06:30 om naar het centrum te gaan waar ik opgehaald word om met Groovy Grape Getaways aan de Great Ocean Road te beginnen. Gezellig met Jen deze keer!

Het aftellen is nu begonnen..... Ik ga in Australie mijn laatste dagen nog goed benutten en daarna gaat ikke vliegen naar de city der cities New York City beeeeeeeby! YEAH!

DOEGGGGGGGGGGGGGGGG, kus van de bloody Dutchie