Cosy is different!

In een taxi ging die Judith 's ochtends errug vroeg op pad om naar het centrum van Melbourne te gaan alwaar ik om 07:15 opgepikt werd. Nadat we iedereen, 2 jongens en 20 meiden hadden opgehaald gingen we op weg naar Torquay waar we bij de Mac wat pannekoeken aten. Het klikte gelijk met een groepje meiden: de Duitse Nicole, Stef, Jackie, Lena de Engelse Vicky, Lucy, Donna en Jen, de Nederlandse Minke de Canadese Ingrid en uiteraard onze geweldige gids Whales, we waren gelijk lekker met elkaar aan t kletsen en lol aan t maken. Zo had Lucy van een vriend een knuffelaapje genaamd Monkey gekregen die natuurlijk net als ons bij elk mooi plekje op de foto moest. Whales vroeg iedereen bij de eerste stop om met stiften onze naam en ons lievelingsdier op de ruiten te tekenen omdat hij dan iedereen beter kon onthouden. Raad es welk dier favo was bij Whales ;)...Ik had een redelijke olifant kunnen tekenen en de rest van de reis kladderden we de rest van de ramen vol.
In Apollo Bay aten we een heerlijk bakkie fish&chips en 's avonds hadden we een gezellige barbeknoei waarbij we tijdens het klaarmaken van het eten lekker zongen en dansten. We waren onderweg nog even door de drankwinkel gereden, je hoort t goed tis hier net als de Mac Drive maar dan met drank! En hadden we wat lekkers opgehaald om na de bbq te proosten op de zonsondergang bij de rotsformatie de 12 Apostles. Cheers!

Maandag 8 february reden we weg om 08:30 om de Bay of Martyrs, London Bridge, Lochard Gorge te zien langs de kust om vervolgens inlands te rijden naar het Brambuk Aboriginal Culture Centre waar we 2 films te zien kregen. 1 Aboriginal dreamtime verhaal en 1 over het national park zelf. Na een lange dag in de bus zitten wandelden we aan het eind van de dag naar de Mc Kenzie Falls. 's Avonds liet Donna haar bungeejump/skydive/canyonswing avonturen nog even aan ons zien op de dvd. De tranen liepen me over de wangen bij het zien van haar bungeejump. Ze heeft daar echt 10 minuten gestaan en heeft echt 10 keer bijna op het punt gestaan om te springen maar deinste elke keer na luid gegil snel weer naar achteren hahah hoe erg kan je de situatie maken! Uiteindelijk heeft die bungeejump gast haar er gewoon van afgeduwt!

Dinsdags had Whales een mooie tocht voor ons in petto door het natuurgebied de Grampians. Op me all stars klom en sprong ik over rotsen, liep bukkend door een grot en op de top van de berg hadden we een vet uitzicht over het park. Een uitgelezen moment voor......THE HILLS ARE ALIVE WITH THE SOUND OF MUUUUUUUUUUUUSIC! Whales dacht dat we aan de drugs zaten maar jah een stelletje melige meiden hebben dat helemaal niet nodig! Ik kreeg nog wat complimenten over mijn operastem kwaliteiten en op de afdaling hadden we dikke lol met andere foute liedjes te zingen. De hike duurde iets van 3 uur totaal en toen moesten we de rest van de dag in de auto doorbrengen zingend en headbangend op o.a. Killing in the name of, Hakuna Matata en I would walk 500 miles van The Proclaimers. Heerlijke combinaties!
Whales had nog een verrassing op het einde van de reis, hij reed ons naar een uitzichtspunt waar we heel Adelaide konden zien en we uiteraard een groepsfoto maakten. Whales bedankte ons in de bus en zei: “ I haven't had such a great group in a long long time”. Leuk om te horen! Inderdaad, dit was een top tour. 's Avonds gingen we met de groep en Whales uit in Adelaide.

Jen en ik hadden maar 1 nacht in Adelaide want de volgende dag werden we alweer om 06:25 opgehaald voor de Rock Patrol. Een tour naar de outback van Australie! En wie zaten er al in de bus? Maya en Tanya, de meiden die ik in Town 1770 ontmoet had, wat cool! Met onze nieuwe gids Mark, een leuke man met een wel heel aparte lach, reden we die dag 808 km met stops bij een opgedroogd zoutmeer en benzinestations met irritante vliegen wat in de outback volgens Mark nog 10 keer erger zou worden. Onderweg zagen we flinke roadtrains vrachtwagens met een aantal opleggers die ons voorbij zoefden. Ook vertelde Mark terwijl we langs een spoor reden dat daar elke ochtend een 3 kilometer lange trein voorbij komt, ongelovelijk! De langste die op de Australische spoorlijn rijdt is 4 kilometer. Langer kunnen ze niet worden omdat anders de wagons van het spoor af springen. Op het einde van de dag kwamen we aan in Coober Pedy, de opaal hoofdstad van de wereld. De naam Coober Pedy is afkomstig van Kupa Piti, een Aboriginal naam, die "witte man in gat" betekent. Omdat de mannen die vroeger in de mijnen werkten hun huis ondergronds bouwden vanwege de hitte. De 'stad' ligt honderden kilometers van de dichtstbijzijnde nederzetting af. Vanwege de extreme weersomstandigheden woont ong. 70% van de mensen ondergronds en werken ze in ondergrondse mijnschachten. Verder is er echt niets. Het kon daarom ook niet missen dat we die avond in een ondergronds hostel sliepen, wat heerlijk koel was. Na een pizzamaal bij Johny's gingen we de ondergrondse bar in voor wat gratis shotjes, beterrrrrz!

Donderdagochtend hadden we wat vrije tijd (wat is dat?) en besloten we met een groepje meiden om te noodelen. Dat heeft niets met bami te maken, het is kijken of er opaal zit tussen de afgegraven grond. Wij zagen de dollartekens al in elkaars ogen verschijnen maar aangezien het zoooo warm was, tegen de 40 graden aan, verdween onze opaalkoorts als sneeuw voor de zon. Geld maakt heus niet gelukkig ;)! Onze gids Mark was die ochtend weg gegaan als gids met een andere groep en voor de lunch zouden we onze gids en de rest van de groep voor de komende dagen ontmoeten. Dat bleek Rob te zijn en met zijn kook kwaliteiten en ons voorbereidingswerk bouwden we een overheerlijke lunch in elkaar van allerlei salades. Daarna reed hij ons door het stadje en liet ons de golfbaan zien met een wel heel apart bordje: Keep of the grass....welk gras?? In de verste verte was zelfs geen enkel grassprietje te zien hahah. We kregen een rondleiding door een mijn waarbij we de geschiedenis van Coober Pedy en zijn opaalbusiness te horen kregen en we zagen hoe een steen met een opaal omgetoverd werd in een sieraad en hoe je de verschillende kwaliteiten opaal kunt herkennen. Daarna gingen we naar een kangeroeweeshuis, liehieeeef! Een echtpaar had baby kangeroes, waarbij de meeste moeders in een verkeersongeluk om het leven waren gekomen of door aboriginals was gedood voor een lekker maal, in hun huis opgenomen en aan het eind mocht ik zelfs een vasthouden waarbij ik helemaal werd ondergelebberd :)! Ook gingen we naar een ondergrondse kerk en kochten toch maar even een vliegennet voor over onze pet omdat we de vliegen niet meer konden uitstaan. Heel irritant zoeken de vliegen in je ogen, oren, neus naar proteine omdat ze zich dan weer kunnen voortplanten. Ook gaan ze met tientallen op je rug zitten omdat ze wachten totdat je naar het toilet gaat en ze daar lekker hun gang kunnen gaan, iew! Een goede aankoop waar we veel irritatie mee vermeden de rest van de dagen. 's Avonds gingen we in de bus naar de breakaways en aten toen we weer 'thuis' waren een bordje paella, mmmm!

Vrijdag stonden we om 05:00 op, wat een vroegte! En om 7 uur vertrokken we voor een rit van 750 kilometer. Ik las wat Nederlandse tijdschriften die we gekregen hadden en Jen las ondertussen het boek The Horsewhisperer toen ze opeens ophield en met haar typisch accent-> achterbuurt Engels ;) zei: Oh my got, have you read this story, it's horrible! She's been run over by a truck...Ze kreeg zowaar glanzende oogjes en wapperde met een blaadje. Haha wat moest ik lachen, ze zag er zo ontdaan uit!
Ook zagen we tijdens onze stop bij een tankstation een roadtrain volgeladen met kamelen en koeien en zagen een vet mooi diertje die Rob gelukkig nog net kon ontwijken met de bus -> een thorny devil.
Toen we laat in de middag aan kwamen rijden bij ons kamp hadden we al een tijd het wolkendek in de gaten gehouden wat langzaam donkerder en donkerder begon te worden. Uit de bus gestapt wilden we, noujah ik en de rest volgde, gelijk naar het uitzichtspunt 10 minuten verderop om foto's te maken van het wolkendek en de bliksemflitsen wat er zo mooi uit zag in combinatie met de rode aarde. Geen goed idee natuulk. Want toen we er 5 minuten stonden begon het te regenen niet normaal. Wij allemaal onze slippers uit trekken en met onze blote voeten renden we door de rode modder naar het gebouwtje waar onze keuken was, want dat was de enige plaats met wat beschutting en we waren allemaal doornat. Rob had gezegd dat er ook een zwembad was, en met een groepje van 8 dachten we, waarom niet? We zijn toch al nat en doken even later met kleren en al in het warme water. Flinke meligheid en toen we het even later toch wat koud kregen stond ik voor de groep als aquarobicsinstructeur. Hoop dat de foto's gelukt zijn.
Na een warme thee en een lekker maaltje kwam de vraag: “Waar moeten we slapen?” “Uhhh ja zei Rob in jullie swags ( slaapzakken) er zijn een paar 'gebouwtjes' met alleen een dak en daar moeten jullie maar onder slapen”. Oh dus, lekker hoor! Maya, Tanya en ik waren net komisch bezig met het vertalen van Nederlandse spreekwoorden naar het Engels. “Cosy is different!” zeiden we hihi, iedereen omkijken met de blik waar hebben jullie het over? Apple egg, we'll see it through the fingers, don't get old cows out of the well (of zoiets ;) ), erg grappig om zo even bezig te zijn.
Met de meeste meiden sliepen we zij aan zij op de vloer in de keuken in onze swags die avond. Jen: my head is open to the elements. I am totally wrapped in this swag. Flies I am vegeterian! Best gezellig uiteindelijk ;).

De volgende morgen konden we even uitslapen volgens Rob, jullie hoeven pas om 05:30 op. Hee bedankt Rob, erg aardig van je! We moesten wel vroeg weg omdat we een 3 uur lange wandeling zouden maken bij Kings Canyon en het weer een warme dag zou worden. Ter afkoeling sprongen we op de helft van onze tocht in een meertje, dat ontstaan was na de vele regen die er de afgelopen maand gevallen was, in de Garden of Eden. Daarna reden we naar de Uluru, het Aboriginal woord voor Ayers Rock. 's Avonds zaten we stilletjes te kijken naar de flinke rots tijdens de zonsondergang.

Zondag 14 february, valentijnsdag!, stonden we op om 05:30 en reden we terwijl Rob allerlei liefdesliedjes van zijn i-pod afspeelde naar Kata Tjuta/ de Olga's wat een andere rotsformatie is vlakbij de Uluru om van daaruit een romantisch zonsopgang te zien van de beide rotsen. Toen we terugliepen naar de bus was Rob al druk bezig met een valentijnsontbijt pannekoekjes met blueberries jammie! Daarna maakten we een wandeling van weer 3 uur op de Kata Tjuta waarbij ik meer op een roodhoofd Indiaan leek dan op mezelf. Was zo warm!
De hele ochtend had Rob al geheimzinnig gedaan over een speciale valentijnsverrassing en dit deed hij uit de doeken toen we weer terug waren in ons kamp. Hij zei dat we onze beste kleren aan moesten trekken omdat hij ons binnen zou smokkelen in een 5-sterren hotel om daar een middag overheerlijk bij het vette zwembad te gaan relaxen, hahaaaaaa wat super! Iedereen moest erom lachen. We gingen aan de slag, deden grote zonnebrillen op, mooie jurkjes aan en klaar waren we. Bij het hotel aangekomen zette Rob de melodie van James Bond op en reed een rondje om ons te laten zien waar de ingangen waren en waar we op moesten letten. Hilarisch! We stapten om de 10 minuten in groepjes van 2, 3, 4 personen de bus uit. Ik liep met Jen, Maya en Tanya met een houding van wij-verblijven-heus-wel-in-dit-hotel langs de receptie naar het zwembad. Oeeeeh wat zag dat er mooi uit. We namen een schone witte handoek, hemels! Zo anders dan onze vlekkerige stinkende handoeken ;) en namen 4 ligstoelen in beslag. Gelijk het zwembad in natuurlijk, we mochten niet echt met de andere groepjes praten want dat zou opvallen. Niet dat het al opviel dat er in een half uur 22 jongeren in groepjes naar het zwembad liepen waar alleen maar oudere mensen in hun stoelen lagen. Wij in het zwembad: “hee Monica, is that you? Wat a coincidence that you are here! How are you? I thought you were in Miami? Hahah. Zo lagen we de hele middag in een deuk om de slechte toneelstukjes die we opvoerden. Maya kwam ook bij ons in het zwembad en zei dat er een oudere man (vast miljonair ;) ) vlakbij ons aan het golfen was en met haar een gesprekje was begonnen:

Miljonair: How long have you been here?
Maya: Just a few days.
Miljonair: For holiday?
Maya: Yes, just a holiday and you?
Miljonair: I'm here for 10 days now, but for business of course. I wouldn't
bring my golfclubs with me otherwise, would I.
Maya: (denkend: wat een kwast) Of course of course
Miljonair: This is a busy day, normally it's very quiet around here and I can golf everywhere.
But I like this more, I have a better view now.

Liggend op onze ligstoelen: Jen when do you have your botox appointment? Maya is that a Chanel bikini? There are so many flies here, what is this for a lousy hotel! Where are the waiters here?

Jen: I just upgraded my room
Juut: Is it better? The rooms are so basic here!
Jen: It only costed 500 dollars a night
Juut: What a bargain!

Jen was zich aan het aankleden terwijl er een helikopter over ons hoofd vliegt en ik zei ga je nu al weg we hoeven ons nog niet te verzamelen bij Rob. Jen: I'm in a hurry, that's my helicopter ;)

Wat een lol hebben wij gehad die middag.

Weer terug in ons kamp douchten we en kleden we ons om omdat we de zonsondergang zouden bekijken bij de Uluru vanuit een ander uitzichtpunt. Rob wou eerst de mannen in de bus hebben en reed weg om een minuut later weer te verschijnen. De mannen kwamen uit de bus en zeiden nu mogen jullie instappen. Ze vroegen om onze hand, kusten het, Chris gaf ons een stukje wortel en zo werd iedereen romantisch de bus in geholpen hihi. Bij het uitzichtspunt stonden er al flinke groepen met tafels vol champagne en wij zochten een rustig plekje verderop uit waar we met wortel, dipsaus en goon de zonsondergang bekeken. Weer terug in ons kamp maakten we met zijn allen het eten klaar en de mannen maakten het gezellig met vele kaarsen. Alleen jammer van de honderden ranzige insecten die er op afkwamen. Dat veroorzaakte veel onrust, iew er zit een sprinkhaan onder mijn truitje! Aaaah wat is dat! Er zit een kever in mijn eten! Dat soort dingen.....Cosy is different!
's Nachts droegen we onze swags naar een plateau 10 minuten verderop om daar met iedereen onder de sterren te slapen en zagen we de volgende dag de zonsopgang.

Maandag gingen we naar de Uluru om een 2 uur durende tocht rondom de rots te lopen. Dat was niet heel spectaculair en we waren blij toen we in de hitte weer bij ons bussie aan kwamen waar Rob al stond te wachten met meloenen en ijsblokjes. Wat een topper! We vervolgden onze weg naar Alice Springs, onderweg vermaakte Rob ons met sketches van de Schotse caberetier Danny Bhoy. Een aanrader, wat een grappige gast!! en om 18:30 kwamen we aan bij ons Haven hostel. Om 20:30 verzamelden we ons in het restaurant van hostel Annies place voor een 5 dollar maaltijd en gingen daarna met de bende uit naar de enige bar in town, Bojangles. Waar we tot het einde op de dansvloer stonden te swingen. Een super afsluiter van onze geweldige tour!

De volgende dag sliep ik uit tot 12 uur, had beans on toast met Nicola, Hazel en Jen, deden een wasje hier en wat internet daar, chillden bij het zwembad en dronken 's avonds wat over was van de goon van onze tocht.
17 february zwaaide ik Jen uit die naar de luchthaven ging voor haar vlucht naar Perth en wandelde ik rond in Alice Springs met zijn vele gallerien met aboriginal kunst met Henrik, Nicola, Hazel en Stephanie. Zwaaide ik bij terugkomst in ons hostel Nicola en Hazel uit die naar Cairns gingen en huurde ik 's avonds met Kari en Henrik de film The Hangover die we bij Henrik in het YHA hostel zagen. Deden het spel “I have never” bij het zwembad en dansen we nog even in bar Bojangles.

Gisteren, donderdag 18 february, vloog ik 's middags van Alice Springs naar Sydney. Ik had het idee om met het shuttlebusje van het hostel te gaan wat 9 dollar kostte toen een man die in het hostel werkte en ik 2 x eerder kort gesproken had zei dat hij me wel naar de luchthaven kon brengen. Uhhh prima, in het kader van de bezuinigingen ging ik graag op zijn aanbod in. Had ik dus niet moeten doen. Stel een 50-jarige Spaans/Italiaanse man voor met half kalend hoofd, resterende haren in korte dreadlocks, flink veel haar op zijn rug en vieze gore nagels. Maar naieve Judith dacht, goh vriendendienstje hartstikke mooi...Om 11:15 wou ik weg en ik kwam hem tegen om 10:55. Ik: "zullen we zo weggaan?" Hij: "ohh maar ik heb eerst een lunch klaargemaakt voor ons beiden, je moet wel goed eten hoor!" Ik denkend: hmmmz had ik niet echt in mijn gedachten maar moet maar. Liepen we naar de keuken toe, had hij rijst klaargemaakt met salade en fruit met yoghurt. Laten we die nou eerst in mijn kamer eten dan kunnen we daarna gaan. Oh sjit...Had hij een laken op de vloer gespreid en Tracy Chapman op gezet klaarblijkelijk met andere bedoelingen dan mij, heel fijn! Gelukkig was er nog iemand anders in de kamer en at ik snel het eten op onder het mom van hoe eerder ik hier weg kan zijn de beter. Ik zei om 11:15 dat we toch echt weg moesten, wij mijn tassen in de auto gedaan en onderweg moest ik echt moeite doen om leuk met hem te praten. Ik zag al erg naar de ingang van de luchthaven uit, het moment van afscheid. Gearriveerd zet hij de auto op de parkeerplaats betaald 4 dollar en zegt: joh ik loop wel even met je mee. Grrrrr! Ik check in en hij loopt zelfs mee door de poortjes totdat we voor de gates moeten wachten. Ongelovelijk! Na al mijn subtiele hints...Gelukkig komt al snel de mededeling dat ik moet boarden, ik zeg: "lief dat je me gebracht hebt, fijne tijd hier in Australie" blablabla. Staat hij een hele tijd voor me met een blik dat hij een kus verwacht. IEWJAKGETVERDERRIE! Ik pakte mijn tas en zei doegggggggggggg (tot nooit) jah tuurlijk voeg ik je toe op facebook en stuur ik je een berichtje (NOT!!). Volgende keer betaal ik 9 dollar.

Aangekomen in het Wake Up hostel in Sydney zat wat op het internet en kwam erachter dat als ik in NYC ben het zeer waarschijnlijk rondom de -2 zal zijn en er sneeuw gaat vallen. Dat zal flink wennen worden dus! Vandaag ga ik met Tanya en Maya wat drinken bij King's Cross omdat het niet heel geweldig weer is en we helaas niet naar het strand kunnen. Morgen zie ik Sandra weer die vanuit Melbourne naar Sydney vliegt. Wat een verrassing! Dus met haar ga ik op mijn laatste avond in Australie Sydney onveilig maken. De 21ste vlieg ik van Sydney in 13, 5 uur naar Los Angeles, moet 1,5 uur wachten waarna ik weer een vlucht heb van 8 uur naar New York.


Dus hoelang gaat Juut nog dooooooor
Vraag aan het koooooooooorr:

Nog 10, 10 dagen voordat ik stop
Dat ik kap dat ik nok
Strakjes heel relaxed weer thuis
Iedereen de groeten, eens kijken Juutje moet nog...
10, 10 dagen voordat ik stop, dat ik kap dat ik nok
De klok die blijft maar tikken, dus ik kom er heus wel
samen naar het slot

Nog een paar dagen. De allerlaatste ronde
Het geld is zeker helemaal .......Op !

Nou pompelepee maar weer,bovenstebeste knuffel

Ik