Neem je dromen es mee de dag in

Mijn laatste, zeker niet allerlaatste!, verhaal over de belevenissen in mijn reis rond de wereld.
In het vliegtuig naar Amsterdam had ik al verschillende momentjes last van tranende ogen en niet door de droge lucht maar omdat ik me zo verheugde om mijn familie op Schiphol te zien.
Stappend door de deuren zag ik de bende staan MET vet spandoek MET veel roze ballonnen en MET een grappige sjerp met Miss Universe erop. Maar dat zag ik het eerste moment eigenlijk niet omdat ik al afstormde op mijn paps, huile huile huile ;) en de rest. Dikke groepsknuffel en op naar een restaurantje om even te zitten en naar elkaar te kijken. Want tja…wat moet je tegen elkaar zeggen als je zo lang bent weggeweest, waar moet je beginnen? In de auto al een lekker broodje met xxl hagelslag gehad en thuis een brunch gehad van heerlijke bolletjes en croissantjes met kaas en vlees mmmmmm! Daarna zaten we in de woonkamer en had ik de 2 pakketjes die ik had opgestuurd erbij gepakt en iedereen zijn/haar souvenir gegeven en een verhaal verteld over elk dingetje in het pakket om zo maar te beginnen. Toen we daarmee klaar waren kwam Nynke opeens aanrijden in haar bolide…hee wat lief dat ze zomaar komt! Haar begroet, zitten we net en komen Gerke en Magda aanwaaien en Onne, Esther met hun baby Eliene die geboren is terwijl ik weg was goooooh wat ‘toevallig’! Uiteindelijk had ik door dat het allemaal niet heel toevallig was. Dat hadden ze ook geregeld. Wat een leuk welkomst die zondag, ik lag dan ook heerlijk te slapen in mijn eigen bed in mijn eigen kamer met een jetlag en met de mooie beelden van die dag in mijn koppie.

Een jaar geleden….wat gaat een jaar snel! Als ik eraan terugdenk hoe niet leuk ik het vond toen ik in het vliegtuig zat naar India terwijl ik tegen mijzelf zei: “Nou Juut, hee dit was echt wel een goed idee van je NOT. Met me, myself and I naar India om maar niet over de rest te praten, HELEMAAL IN JE UPPIE….haaaartstikke leuk Juut! Maar goed dat ik over sommige dingen niet al teveel nadenk en ze gewoon doe = pluspunt ;). Gewoon boeken die hele hap en pas nadenken in het vliegtuig is het beste wat je kunt doen. Wat een stap is dit voor mij geweest. Een droom die ik vanaf mijn 18e had maar steeds niet het lef had om ermee door te zetten. En wat ben ik blij dat ik die stap gedaan heb. Daarom wil ik jullie het volgende gedichtje laten lezen omdat ik hier 100% mee eens ben en het over mijn droom gaat:

A dream is like a seed
It needs care and time to grow
Without a dream there is no goal
No hope, no place to go

For life is far from easy
With many a twist and turn
When you lose your way and stumble
It's then you start to learn

But if your dreams are clear
Even in your darkest hour
The seeds of dreams you planted
Will soon being to flower

No longer confined within your mind
Who none but you can see
Your dreams will play a role in life
So let those dreams run free

Ik heb in het afgelopen jaar heel veel kleurrijke en vernieuwende dingen ontdekt/gezien/ervaren/beleeft die goed waren voor mijn verdere ontwikkeling naar de zoektocht van mijn innerlijke ik….. die goed waren voor mijn onophoudelijke hunkering om andere culturen in mijn armen te sluiten en er deel van te zijn :p dusssssss. En toch en toch….ben ik nog steeds niet genezen van dit reisvirus. Ik ben er zelfs nog meer door aangestoken. Dit maakt mijn leven zo leuk! Maar eerst mijn leventje hier weer oppakken met mijn ontzettend lieve familie en vrienden, TOPPERS! Op naar de volgende droom…

Ik zeg: The journey of a thousand miles starts with a single step. Da is ;)!

So long, farewell, auf wiedersehen, adieu!

Judith