Get your motor runnin’ !

Na mijn avontuur in Tibet heb ik mijn dagen in Kathmandu doorgebracht met sightseeing tripjes. Dat kan ontzettend goed in Kathmandu en de dorpjes eromheen. Ik ben o.a. naar Bodhnath geweest, een geweldig mooi stoepa, alwaar ik een jongen: Otham ontmoette die er werkt. Met hem ben ik wezen lunchen en daarbij ontmoette ik zijn andere vrienden Dawa en ‘(Mike) Tyson’. Met Dawa heb ik een tijd gesproken over fotografie en hij nodigde me uit om zijn foto’s te bekijken in zijn kamer (met uitzicht op de stoepa!). Daar aangekomen werd ik goed verzorgd door de heren met eten en drinken. En hebben we flink in een deuk gelegen om een show die Dawa op zijn laptop had van de Indische Canadese cabaretier Russell Peters. Een aanrader om op youtube te bekijken!

Na een tijd bracht Dawa mij op zijn Royal Enfield motor naar de Kopan Monastery -> vet koel! Heerlijk om achterop de motor te zitten en door de straten van Kathmandu te crossen. Wel een beetje eng soms omdat de straten vanwege de monsoon (regen) tijd in modderpoelen veranderen en de motor soms best slipte. Maar iemand die in Nepal een motor heeft moet wel een goede bestuurder zijn met al het chaotische verkeer.
De volgende dag ben ik met Dawa naar Patan gereden. Patan is naast Kathmandu en Bhaktapur 1 van de 3 koningssteden. Het is een voormalig koninkrijk dat nu aan Kathmandu vastgeplakt zit. In Patan zijn we naar de Durbar square geweest, een plein met allemaal oude tempels en paleizen, en hebben daar wat rondgelopen en een typische Newari-maaltijd gehad in een ieniemienie en oud restaurantje. Daarna zijn we naar een sehr chill ander restaurantje gegaan met de motor om wat te drinken. Haha jah je moet natuurlijk ook even uitrusten…;).
Ook heb ik errug gezellie 2 avonden gegeten met het Engelse koppel Beth en ? (van hem ben ik de naam efkes vergeten…) in Club Namaste. De live muziek daar is zooooo goed! De vriend van Beth vertelde me dat hij Beth ten huwelijk had gevraagd bij de Taj Mahal, hoe romantisch kun je zijn??! Beth had het nooit verwacht dus dacht dat t een geintje was maar nee! Het paar was helemaal enthousiast en ik was de eerste op hun familie na die het en alle huwelijksplannen te horen kreeg. Erg leuk! Een super goed en gek stel.

Verder ben ik op een zaterdag met de taxi naar de tempel van Dashinkali gereden wat nog best een eindje puffen was. Een speciale hindoetempel mag ik wel schrijven. Op zaterdag is het er het drukst met lange rijen mensen met hun offers in de vorm van dieren zoals geiten, kippen, een enkele koe, zoetheid, bloemen ed. De dieren worden er naar hun laatste rustplaats gebracht. Ik zag een koe die een kopje kleiner was gemaakt, die mannen weer weg droegen. Alleen het bloed wordt namelijk gebruikt om de godin Dashinkali tevreden te stemmen, de rest kan de familie weer meenemen en thuis of ter plekke barbequen en gezellig met de picknick opeten.
Verder ben ik naar de Durbar square van Kathmandu gelopen waarbij ik nog een rondleiding kreeg van zomaar iemand die ik tegen kwam en die me de geschiedenis wel wilde uitleggen. Een leuke dag met hem gehad! Hij had een stoffenwinkel aan het plein en daar nam hij me eerst mee naar toe voor een chai. Daar legde hij verschillende dingen uit over het geloof en tradities e.d. van Nepal. Toen we wilden rondlopen over het plein begon het in 1 keer te regenen. Wij doornat van de regen terugrennen naar zijn winkel en kreeg ik een Punjabi tenue uit zijn winkel aan en bestelde hij eten. Na het eten droogde hij zelfs mijn kleren met een strijkijzer omdat ik die niet nat aan mocht van hem…wat een hoffelijkheid! Al met al een dag vol verrassingen.
Ook ben ik naar de Swayambunnath stoepa geweest en het Pashpatinath, een tempelcomplex voor Hindoes, ook zeker een aanrader! Daar werd ik namelijk al een beetje voorbereid op wat ik in Varanasi in een groter aantal te zien zou krijgen: de verbranding van de doden in de ghats. Ik heb een hele tijd naar het ritueel gekeken omdat het toch heftig is om families te zien huilen en een brandende stapel hout te aanschouwen met een paar uitstekende voeten. Op het complex kwam ik Progres tegen die mij allerlei dingen vertelde over Pashupatinath. Hij wou me graag naar mijn hotel brengen, met de motor!, en dat liet ik me natuulk geen tweede keer zeggen. De volgende dag ben ik met hem, ook weer achterop de motor, naar Bhaktapur gereden. Een erg mooie oude stad die ook weer goed is gerestaureerd en bewaard gebleven d.m.v. de hulp van UNESCO.
Helaaspindakaas had deze, toch wel gluiperd, Progres wat meer van dit tripje verwacht. Hij had verwacht dat ik met hem naar Nagarkot zou gaan, een plaatsje in de bergen waar je een goed en vast erg romantisch uitzicht hebt op de Himalayan Range, om daar een nachtje te blijven slapen. NOU NIET DUS! Ik had het al verwacht en zei dat ik een afspraak had om 6 uur ‘s middags en dat we beter naar Bhaktapur konden gaan. Moest me er maar even uitlullen!

Op mijn laatste avond in Kathmandu heb ik afscheid genomen van het team van Himalayan Adventures, vooral van Bhim en Ramesh, het reisbureau waar ik al mijn trips in Nepal geregeld had. Bier en nootjes kwamen op tafel en de dochter van Bhim had nog een mooi cadeautje voor me gemaakt: een koekje met chocola gewikkeld in een tekening van een vlinder omdat ze wist dat ik er zo van hield hihi :p! Ik was namelijk na de Annapurna Trekking samen met Peter en James uitgenodigt door Bhim om bij hem thuis te komen eten. Zijn dochters waren de hele avond niet bij me weg te slaan! En hadden me die avond al 2 mooie tekeningen gegeven waar ze met de tong uit de mond mee bezig waren geweest de schatten!
De volgende dag ging ik met een minibus, maar eerst op de motor van de baas met mijn 2 zware rugzakken, naar Lumbini. Het kleine plaatsje Lumbini is beroemd omdat Boeddha daar geboren is. Daardoor hebben zich er allerlei kloosters gevestigd die gesponsord zijn door verschillende landen. Zo heb je er de Sri Lankan Monastery, Korean Monastery en zelfs de German Monastery dat verreweg de mooiste is! Met boeddha’s geschildert op het blauwe plafond, schilderingen op de glazen deuren en beelden van allerlei soorten boeddha’s in de tuin is dit misschien wel de mooiste van Nepal! Die Duitsers kunnen er wat van! Bij het ontbijt kwam ik de 2 Nederlanders Tim en Bas tegen en de Engelse Ben. Het regende dat het goot maar met de regenjas aan en vette boots waren we er aardig tegen gewapend. Met 2 riksha’s deden we een tour met groepsfoto’s bij elk monument dat we tegenkwamen: Juut liggend op de schoten van de mann’n, wij staand Ben vasthouden in liggende positie, stampend in de regen enz. Ik wou Ben nog even in volle actie op de foto zetten terwijl hij door de plassen rende, glijd hij halverwege uit en eindigt liggend in de modder en water in een mooie pose haha vet lachen! Stond mooi op de foto!
‘S middags alweer afscheid genomen van hen en daarna met de Amerikaanse Zack, Engelse Lindsey en 4 Nepalese jongens gezeten, gegeten, gedronken en gedanst.

De volgende dag ben ik met 2 van hen op hun motor, dus met zijn 3-en (oh wat onverantwoordelijk!) o.a. nog wezen zwemmen in ons ondergoed in een meertje, heb ik achterop de fiets met Zack nog rondgetourt en nog weer ergens een meertje ingedoken en ben ik met hem en Lindsey ‘s avonds wezen eten.
8 augustus was weer een reisdag. In 2 uur van Lumbini naar Sonauli vervolgens met de jeep naar de grensovergang in Bairawa, naar de grenscontroles in Nepal en India, met de bus in 4 uur naar Gorakhpur en toen met de trein in 7 uur naar Varanasi. Tjemig wat een gereis! Maar uiteindelijk toen ik de trap afliep van het treinstation in Varanasi zag ik stomtoevallig die Marijkoes voorbij lopen! MARIJKEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE schreeuwde ik, snelde de trap af en gaf IJk huilend een lange dikke knuffel. Wat fijn om haar weer te zien!! Onderweg in de Ambassador taxi begon onze bijkletssessie, raar om nu samen in Incredible India te zitten en samen de gekte nu mee te gaan maken!
‘s Middags gingen we even rondlopen en tijdens onze wandeling besloten we om een henna tattoo te gaan zetten. Priti, een leuke Indiase meid en een prof in henna tattoe’s maken nam ons beiden onder handen. Tijdens ons gesprek kwam haar moeder erbij zitten, zegt Priti ineens: My mother is really disgusting, don’t you think so?! Is your mother disgusting too?! Hunkie? Haha we moesten er hard om lachen, hmmmz ….zeiden wij nou nee onze moeder is niet disgusting ;)! Aardig van ons he mamsie?! Toen we daarna nog even op de trappen van een van de ghats zaten hadden we al snel een groep met toeschouwers verzameld. Dat was ik niet meer gewend van Nepal, daar is het namelijk lang niet zo erg. Een vrouw en een jongetje kwamen naast ons zitten. Wij deelden onze cashewnoten met hen, zij krabden de droge henna van onze armen af, dat vonden ze maar wat interessant buitenlanders met henna. Waar nieuwsgierige aagjes al niet goed voor zijn!

10/8 zijn we langs de ghats gewandelt en keken onze ogen uit. Wat een kleuren, wat een mensen! Lang konden we niet alleen met elkaar praten want overal vroegen Indiers of we een boottochtje bij hun wilden boeken, waar we vandaan kwamen, of we geld wilden geven of we ansichtkaarten wilden kopen, hoe we heetten, hoe lang we al in Varanasi waren etc. etc.
Er zijn 2 burning ghats langs de Ganges en er is 1 crematorium waar de lijken electrisch verbrand worden. Dat scheelt een hoop geld wat dus een betere optie is voor de arme Indiers en het scheelt veel vervuiling. Er worden rond de 150 doden per dag verbrand met de bijbehorende kilo’s hout. Tel daarbij alle doden op die van de boten in de rivier gegooit worden - want zwangere vrouwen, baby’s en heilige saddhu’s mogen niet verbrand worden- en mensen die zich en hun kleding in de rivier wassen, fabrieken die hun afval in de rivier lozen dan kun je nagaan dat de Ganges zeer ernstig vervuild is. En nog steeds drinken mensen dit water, echt ongelovelijk!
IJk en ik hebben tweemaal een boottocht gemaakt. Een in de ochtend en een ‘s avonds. We zijn daarbij ook aan de andere kant van de rivier geweest, aan de overkant van de ghats, omdat daar veel menselijke botten worden aangespoeld. Lekker luguber! De mensen die in de Ganges worden gegooit, met een flinke steen om hun voeten, kunnen nog wel eens boven komen drijven als de touw knapt. Als die lichamen dan aan de kant van de ghats drijven worden ze door speciale mensen die in boten rondvaren weer vastgemaakt aan een steen en zinken ze weer naar de bodem. Maar als ze aanspoelen aan de andere oever dan worden de lichamen daar gelaten als hondenvoedsel. Wij hebben daar dus ook rondgelopen en, zoals veel dingen die je moet doen in je leven, hebben wij een heus menselijk bot vastgehouden. Ik zeg: wij zijn echte toeristen!

Ook hebben wij veel gewandelt door de geweldige kleine sfeervolle straatjes van Varanasi. Zo’n wandeling is een hele belevenis: als je loopt, moet je oppassen voor de vele koeien die her en der de weg blokkeren, de koeienvlaaien die overal verspreid liggen, er liggen hopen afval aan de kant wat niet echt een heule fijne geur produceert (helemaal niet in deze regentijd!), er lopen veel zwerfhonden, de Indiers doen hun behoeftes daarbij gewoon op straat -> lekker zo’n kokos en betelnoot dat op een blad gedaan wordt en je in je mond moet doen) waarbij ze elke keer het overtollige rode speeksel op straat voor je neus uitspugen. LEVENSgevaarlijk dus zo’n wandeling…
Marijke en ik hebben ook paan geprobeerd. De kerel van de winkel keek een beetje raar dat 2 meisjes dat wilden proberen en moest lachen. IJk en ik liepen naar een wat rustiger straatje en stopten het blad met de inhoud in onze mond, tegelijk ;) natuurlijk, en keken elkaar raar kauwend aan…het begin was wel een aparte maar lekkere smaak maar daarna spuugden we het al gauw uit. Grappig om geprobeerd te hebben.
Na 5 volle dagen Varanasi gingen we naar Rishikesh, de yoga-hoofdstad van India. Na totaal 28 uur reizen kwamen we aan en boekten een kamer met uitzicht op de Ganges. In Rishikesh hebben we goed ons best gedaan met de yoga. 3 dagen achter elkaar ‘s ochtends en ‘s middags een les van 1,5 uur gehad. Nu zijn we dus VET soepel, kunnen elke positie aan maar ik moet zeggen dat ik toch het beste ben in de dood-positie. Liggend op mijn rug, voeten uit elkaar, handpalmen omhoog en ogen dicht. Das echt op mijn lijf geschreven, niet te moeilijk doen zeg ik! En morge gaan we alweer dit stadje verlaten, op naar Mc Leod Ganj!

Na een lange en mooie treinreis kwamen IJk en ik om 3 uur‘s nachts aan in Chukki Bank. Omdat we niet tot 7 uur in de ochtend wilden wachten op de bus namen we relaxt een taxi naar mijn geliefde Mc Leod Ganj. Ik had in Rishikesh, Azay, de ‘eigenaar’ van Victoria Guesthouse waar ik de vorige keer al een maand doorgebracht had, aan de telefoon gehad en hij zei dat hij altijd een plek vrij had voor mij en dat ie blij was dat ik weer terugkwam. Na een paar bonken op zijn deur kwam slaperige Azay naar buiten en omhelsten we elkaar flink. Hij liet ons onze kamer zien met heerlijk balkonnetje en na een powernap te hebben gedaan werd er op onze deur geklopt door Azay die klaar stond met 2 heerlijke koppen chai. Lief! Tijdens de maand dat ik er was maakte Azay elke ochtend chai voor me en dronken dat dan gezellig kletsend op het balkon op om de dag goed te beginnen. Goed om deze traditie voort te zetten .
Ik zag al een week uit naar het overheerlijke Tibetaanse brood met pindakaas en boter in het Peace café en daar gingen we dan ook gelijk naar toe voor ons ontbijt. Kathleen wist ook dat ik weer back in town was en na haar cursus houtbewerking, ja je kan echt alles in Mc Leod!, zouden we elkaar ‘s middags weer zien. Na ons goddelijke ontbijt liet ik Marijke Mc Leod zien en liepen we naar Bhagsu. Door het dorpje lopend werd ik om de hals gevlogen door Asif met wie ik naar Kashmir ben geweest en ook ontmoette ik Jigmy en Lhopsang uit Tibet weer. Mensen die ik kende van alle jamsessies en van de straat herkenden me, waren blij me te zien en vroegen wat ik allemaal uitgespookt had in de 3 maanden dat ik weg was geweest. ‘s Middags was t echt leuk om Kathleen weer te zien. Ook Moona haar vriendje en oent (vriend van Moona die ik altijd liefkozend oent -> kameel noem -vind ik t leukste woord in Hindi-: is een lang verhaal ) gaven me een dikke knuffel. Goed om weer terug te zijn dus! ‘s Avonds hadden we met Azay en Shambu een silent party, zonder gitaar dit keer haha, op het dakterras.

De volgende dag hadden Shambu en een paar andere muzikanten (o.a. ook Sham uit de UK)ons uitgenodigt voor een Djembe workshop/ jamsessie in de Jungle hut op de weg naar Bhagsu. Toen we met Azay naar binnen liepen werd er gelijk een djembe in onze handen geduwd en met wat ritmische uitleg van Sham drumden we er op los. Ik moet wel zeggen dat Marijke beter was in ‘t didgeridoo-en waarbij ze gelukkig werd overstemd door de harde klanken van Shambu die op de electrische gitaar naast haar stond te spelen en de andere drummers hihi. We waren te horen in de hele vallei! Daarna aten we met Shambu bij het Ashoka restaurant en ‘s avonds gingen we met Jigmy en Lhopsang naar een voorstelling die de studenten van de Tibetaanse zang- en dansacademie hadden georganiseerd en die maar 1 keer per jaar wordt opgevoerd. Wat een geluk! De show was gaaf om te zien en deed me weer even wegdromen naar mijn reis door Tibet. Na de show zaten we met z’n 4-tjes gezellig na en waren aardig aangeschoten na elk een fles bier opgedronken te hebben. Jigmy heeft een geweldig aanstekende lach waarna je automatisch ook gelijk in een deuk ligt en met het gezelschap en de bijdehante opmerkingen van Jigmy en Lhopsang: "Smoking kills you slowly. But..who’s in a hurry?” Hadden we een leuke avond. We besloten om met de tuktuk nog efkes naar Bhagsu te gaan om er nog eeeeeeentje op te nemen. Jigmy en Lhopsang zijn studenten van een Franse fotograaf en leren van hem de kunst van de fotografie. Zei lietten ons zijn foto’s zien en IJk en ik kregen elk een foto cadeau van Jigmy. Daar in ‘t restaurantje zijn we echt n ontzettend irritante man tegen gekomen. Hij zag ons bezig met de foto’s, kwam bij ons zitten en liet ons alle foto’s zien op zijn camera en vroeg bij elke foto aan ons : ”Wat maakt deze foto zo goed? ” Hij wachtte onze reactie niet eens af en gaf antwoord op zijn eigen vraag: ”Omdat ik de foto precies op het juiste moment en met de juiste lichtinval heb gemaakt, daarom. Ik heb hiervoor een aantal uren moeten wachten maar voor deze perfecte foto heb ik dat er wel voor over ”. Jemig WAT een arrogante kwast was dat heee niet normaal! Hij zei dat hij bezig was om een baan te krijgen bij National Geographic. Met zo’n houding betwijfel ik ‘t of ze zo’n man die helemaal vol is van zichzelf in hun team willen hebben. Wij gaven hem daarom ook allemaal de wind van voren en maakten grappen over deze man voor zijn neus wat lachen was.
Jigme en Lopsang hadden geen slaapplaats bleek toen ze met ons mee waren gelopen naar ons hotel. What to do?? Zo aardig als wij zijn besloten we om ze een slaapplaats te geven op ons balkon en zeiden daarbij dat ze zich wel rustig moesten houden omdat ik niet wist wat Azay van deze situatie vond. We konden hun moeilijk op straat laten slapen. Dus gaven we hen een deken en werden we de hele nacht wakker gehouden door het gesnurk van Jimmy waardoor de hele buurt incl. Azay wist dat wij bezoekers hadden…

De volgende dag gingen we met Jimmy op pad naar de Tibetan childrens village. Een groot scholencomplex incl. verblijven voor de kinderen en de leraren gelegen op de top van een berg. Op weg naar het dorp liepen we door een mooi bos met Tibetaanse gebedsvlaggetjes en kleine meditatiehutjes voor monniken, maakten foto’s van elkaar en genoten van het mooie uitzicht. Jigmy had op school gezeten in dit scholencomplex en wist de weg, kende de leraren en kon ons mooi dingen laten zien waar andere toeristen niet mochten komen. Wij liepen rond door slaapgebouwen voor de jongens, de klaslokalen voor de kleintjes tot de groten, zagen hoe het ging met de lunch (iedere klas heeft een moeder/vader die voor het eten zorgt, in een grote kring eten ze dat dan na een gebed op), en kregen een baby in onze handen gedrukt in de babykamer waar 3 slaapzalen waren voor de kleinsten. Schattigheid ten top! Het zag er allemaal erg goed en gezellig uit. Zou t echt leuk vinden om als leraar in zo’n scholengemeenschap les te geven! Wie weet….

‘s Avonds hadden Moona en Kathleen ons uitgenodigt in hun appartementje dat vlakbij ons guesthouse lag voor een lekker diner. Sierra, een man uit Kashmir en vriend van K. en M., was er ook. Het werd een gezellige avond met een maaltijd van curry met kip en rijst waar het leuke stel erg hun best op had gedaan. De volgende avond, de laatste avond saampies van IJk en ik, had Sierra ons uitgenodigt om bij hem in Nadi in zijn appartement te komen eten. Hij had speciaal geitenvlees voor ons gekocht en bier en wodka ingeslagen om t feest compleet te maken. Ik was niet echt kapot van het vlees en hield dat goed apart van de rest van de saus. Er zat heel veel dun aan het vlees en ik moet kokhalzen als ik toevallig een stuk in mijn mond heb. Zal niet te ver op de details ingaan hihi.

De dag erop moest ik afscheid nemen om 18:00 van iedereen. Azay had een taxi geroggeld omdat ik geen zin had om de hele trap met zware backpack naar boven te klimmen. Azay sprong de taxi in net als Jigmy om mij uit te zwaaien. Kathleen stond al klaar op het busstation. K was snel nog even de taxi uitgesprongen om Asif vaarwel te zeggen. En op het station omhelste ik IJk en Kathleen en na vele kushandjes en I love you’s IJk en tranen verliet ik hangend en zwaaiend uit het raam van de bus Mc Leod Ganj. Wat een geweldige tijd heb ik met mijn allerliefste zus van de wereld (en Jupiter!) gehad!

Na 12 uur in de bus kwam ik aan in het chaotische en warme Delhi en had ik 2 dagen om mijn Japan Railpass te boeken, me in te lezen over Hongkong met de handige tips die Linda me had gemaild en de gids over Mongolie en om alvast een guesthouse te boeken in Ulaanbaatar.
Van de ongeorganiseerde chaos in Delhi naar de georganiseerde chaos van Hongkong! Vaarwel India! Een ding is zeker, I'll be back!

Koezi en dikke liefs van ikke