Judith in het wilde westen van het verre oosten

! WAARSCHUWING: VOOR DIT VERHAAL DIEN JE EEN DAG VRIJ TE NEMEN ! ;)

Sain bainuu iedereen!

Aangekomen in Nassan’s Guesthouse installeerde ik me in de slaapzaal waar 3 stapelbedden stonden. Een lief keukentje met koelkast en zitgedeelte, een goede badkamer en een toilet. Het zag er allemaal lekker huiselijk uit voor de verandering! De eerste dag in Ulaanbataar liep ik een uur rond om een restaurantje te zoeken voor t ontbijt. Dat was eve moeilijk, alle borden zijn namelijk in het Cyrilisch, een taaltje waar je helemaal niets van begrijpt. Ook de mensen zijn hier of huiverig om Engels te spreken of ze kunnen het niet dus de weg vragen is ook niet echt een oplossing. Maar goed, des te meer een reden om er op uit te trekken en zelf de stad te verkennen.

Mongolië heeft een bijzonder verleden. Het Mongoolse Wereldrijk staat bekend als een van de machtigste die de wereld ooit gekend heeft. De Mongool Temujin, in 1189 omgedoopt tot de beter bekende Genghis Khan, won in de twaalfde en dertiende eeuw de ene na de andere slag met zijn beroemde paardenleger. Geen volk was bestand tegen de krachtige en revolutionaire vechtmethoden die Genghis Khan (betekend universeel heerser) gebruikte om zijn rijk steeds verder uit te breiden. Dat lukte op fenomenale wijze; bij zijn dood in 1227 liep het Mongoolse wereldrijk van Peking tot aan de Kaspische Zee in Centraal-Azië. Kleinzoon Kubilai Khan breidde het wereldrijk verder uit. Aan het eind van de dertiende eeuw strekte het immense imperium zich uit van Korea aan de oostkant tot aan Hongarije. Later kwam het land onder Chinees gezag. Genoeg geschiedenis :p!

UlaanBaatar betekent Rode Held, die naam heeft de stad tijdens de socialistische revolutie gekregen. Mongolie is een van de dunstbevolkte landen ter wereld en meer dan een kwart van de bevolking leeft in Ulaanbataar. Ulaanbataar is een moderne stad met als middelpunt de Sukhbaatar Square. Wat je er kunt doen is vooral musea en kloosters bezoeken. Mijn guesthouse zit vlakbij het plein en is gehuisvest in een van de vele sovjet-stijl appartementengebouwen. In een half uur ben je al op het platteland waar je niks meer verneemt van de grote stad. Het oosten van Mongolie bestaat voornamelijk uit uitgestrekte steppes en bossen met heuvels, in het noorden en westen zijn er vele bergen en meren en in het zuiden is de Gobi-woestijn. De mensen (nomaden) buiten de stad wonen voornamelijk in gers. Een ger is een soort ronde witte tent. De ger is warm in de winter maar ook koel in de zomer. Ideaal met temperaturen in Mongolie van -40 tot +40 graden!

In de stad heb ik tijdens het rondlopen het National History Museum of Mongolia bezocht wat me een beter beeld gaf van de geschiedenis (duhhh echt waar?) en het land. Ik ben Kim uit Zuid Korea tegen gekomen op het Sukhbaatar plein en hij stelde voor om me naar een uitzichtspunt met zijn jeep te rijden. Waarom niet? Dus reden we naar een hoog punt waar we een mooi overzicht over de stad hadden. Daarna gingen we samen naar de supermarkt zodat ik wat voor het ontbijt kon kopen en Kim stond erop om me op een vette taart te trakteren om mijn eerste dag in Mongolie te vieren. Ik zeg: dat sla ik niet af! Daarna gingen we naar een restaurant en na het diner bracht ie mij netjes terug naar Nassan. De volgende dag ben ik naar de bios gegaan met hem en hebben een Koreaanse film (Hae un dae)over de tsunami gezien. Hij had al een heel programma bedacht voor de middag maar aangezien ik het een beetje vreemd begon te vinden dat een oudere man van rond de 40 met vrouw en 2 kinderen zoveel tijd met mij doorbracht zei ik dat ik echt terug moest omdat ik nog wat dingen moest ‘regelen’. Na een afscheid waarbij hij ineens een stuk koeler was ben ik ‘s avonds naar een optreden gegaan van The Mongolian State Folk Song & Dance Ensemble. Een 1,5 uur durende geweldige show van het Nationale orkest (met o.a. ook nationale instrumenten) samen met zangers en zangeressen met ongelovelijke stemmen, throatsingers (zoek het op op you tube en je weet niet wat je hoort! Zo apart!) en dansers met de vroegere kledij van de verschillende Mongoolse bevolkingsgroepen. Een super avond waarbij ik met open mond van verbazing zat te luisteren op me klapstoel.

Op 7 september boekte ik een 7-daagse tour bij Nassan om het nomadenleven te leren kennen, ik zou in een ger gaan wonen voor een week en elke dag paardrijden. Ik kocht wat eten (honing, uien, aardappelen, suiker ed.) om als geschenk aan het oude vrouwtje te geven bij wie ik in haar ger zou verblijven. En op 8 september reed ik in een oud Russisch busje Ulaanbataar uit waarbij ik langzamerhand steeds meer gers en steeds minder gebouwen te zien kreeg. Hobbelend over ongeasfalteerde wegen met flinke gaten, sjeesend door rivieren met laagstaand water en scheurend over de uitgestrekte vlakten zag ik de mooie natuur van Mongolie voorbijkomen. De bladeren van de bomen veranderden al in de herfstkleuren wat er erg mooi uit zag. We reden langs een rivier waar paarden uit aan het drinken waren, we moesten af en toe wachten omdat kuddes schapen en geiten de weg verspert hadden en na 2,5 uur stopten we bij de winterverblijven van het vee van mama Darima en haar mannelijke huisgenoot (niet haar man) Oest.

Oest was bezig om met de zeis het gras kort te wieken en Darima hielp hem. Ik besloot ook maar gelijk om hen mee te helpen en terwijl ik mama ondersteunde, stampten we hand in hand de stapel gras plat om de een of andere reden. Het echte boerenleven! Nadat ik me ook even gewaagd had aan het maaien met de zeis besloot ik dat het toch moeilijker is dan dat het lijkt. Na het werk kreeg ik mijn eerste stuk harde zelfgemaakte koeienkaas wat een rare zurige smaak had, lekkere melk en oyrum: een soort melk crème wat je op je brood kan smeren. Daarna reden we naar mama’s ger. Haar ger stond in een groep van 4 gers. Binnen gekomen in haar ger, na eerst verwelkomt te zijn door iets van 500 zoemende vliegen, kwam me een kleurenpracht tegemoet. Gekleurde tapijten aan de muur en houten balken in rood en groen aan het plafond, erg schattig. Mama maakte gelijk wat melkthee klaar, wat ze naast koude melk, heet water en wodka alleen maar drinken. Nadat ik mama helemaal blij had gemaakt met de honing en de andere cadeautjes ging ze al snel bezig met eten klaar maken. Het eten zou de volgende avonden niet veel in samenstelling veranderen. Min of meer is het een basis van stukjes schapenvlees (met dun ;) ), stukjes aardappel en ui met daarnaast of rijst of pastaschelpjes. Niet erg variabel dus! Ik zag de buurmannen buiten al bezig met schapenhoofden, een delicatesse, dichtschroeien met een gloeiend hete ijzeren staaf. Hoopte op dat moment dat het niet op mijn menu zou komen te staan!!
Mama Darima had de stukken vlees gewoon onder haar bed hangen haha, grappig om te zien. Maar efficient want ze hingen daar gewoon te drogen en er zat geen vlieg aan dus dat stelde me wel weer gerust. Ze had elk stukje ruimte in haar ger goed benut. In het midden (in elke ger is het hetzelfde) staat een kachel waar een grote pan op staat waarin mama de ene keer weer wodka aan het maken was van yoghurt, haar melkthee in maakte en de andere keer stukken schapenvlees in liet sudderen. Ernaast staat een grote ton met yoghurt. Aan de zijden staan 3 bedden met ertussenin kasten waar mama haar kleren en dekens in heeft gestopt. En een kastje voor het bestek en wat voedsel. Onder de bedden staan ook weer emmers met kaas/ kaascreme, flessen wodka en melk en overal zit wel een verdronken vlieg in wat je na een tijdje ook niet meer uitmaakt.

Na het eten nam Loendoek mij mee om een ritje op zijn paard te maken. En met een extra legging, mijn hikingschoenen en een pet tegen de felle zon klim ik op mijn paard om er vervolgens geen enkele beweging uit te krijgen. Terwijl mama mij uitlacht neemt Loendoek mijn paard mee aan een touw en rijden naar Loendoek’s ger een kilometer verder om het ritje goed te beginnen met een verse kop airag: gefermenteerde paardenmelk.‘T Is paardenmelk die ruikt naar gist die je koopt om deeg te laten rijzen, en ze smaakt naar zuur bier met belletjes in. Je kan er erg dronken van worden. Ik probeerde mijn gezicht niet te veel in een zure versie te laten veranderen maar het koste me moeite om tegen de vrouw en schoonmoeder te zeggen dat ik het lekker vond. Toen ik met neus dicht de hele kom op dronk onder goedkeurende blik van de vrouwen en Loendoek, hoopte ik dat dit de eerste en de laatste keer was. Ik wist toen niet dat Loendoek van plan was om voor elke paardrijsessie eerst even een bakkie te doen bij hem thuis. IEEEEEE!
Terwijl ik even later weer op het paard zit, zit ik te denken dat dit niet voor mij is weggelegd. Het zadel is hard en het galopperen vind ik nou niet echt comfortabel. Maar aan de andere kant geniet ik van de stilte met alleen het hoefgetrappel van de paarden, het geluid van sprinkhanen en het rijden op de vlakte en tussen de bomen door. Na ruim een uur kom ik van het paard af en voel aan mijn kont dat het gestuiter op de paardenrug wel genoeg is geweest. Als het donker begint te worden gaan mama en Oest op pad om de koeien te melken en lig ik op mijn houten matrasje in mijn slaapzak omdat ik best wel moe ben. ‘s Nachts word ik wakker want het is koud KOUD!!. Ik rommel wat op de tast in mijn backpack en vind mijn zijden lakenzak waar ik snel in kruip waarna ik weer in mijn dikke slaapzak kruip. Ik doe een extra trui aan en over mijn legging een broek, mama legt nog even haar winterjas met een voering van schapenwol over me heen en dan kan ik zonder te rillen lekker slapen.

Elke ochtend begint voor Darima en Oest al vroeg. Ze zitten geen moment stil lijkt het wel. En dat terwijl ze al oude mensjes zijn! Oest doet zijn klusjes buiten: zaagt hout, verzorgt de schapen en de geiten, haalt water ed. en mama kookt, ruimt op en maakt wodka en kaas. Zoals elke ochtend werk ik melkthee en wat harde broodjes met kaascreme naar binnen. Ik hoefde niet te douchen want ze hadden geen douche dus scheelt een hoop tijd voor me :p en naar de wc gaan is een eind lopen van de ger af en is een gat in de grond waar je lekker de behoeften van de voorgangers van het afgelopen jaar kan zien en daar ga je dan met neus dicht boven hangen.
Om 12:00 die 9/9 ga ik met Loendoek weer paardrijden. Hij heeft nog steeds mijn paard onder controle met een touw maar ik boek wat vooruitgang en kan mijn paard wat sukkelig laten lopen. Na een stop bij een andere ger waar we zoals bij elk van onze bezoekjes aan de mensen uit de omgeving melkthee krijgen voorgeschoteld en hoe verrassend? Harde koekjes met kaascreme of kaas. De familie heeft ook al een pan op het fornuis staan met heerlijke schapen ingewanden die staan te pruttelen. Van die geur kreeg ik zeker geen honger! Met nog een andere man rijden L. en ik door de vlaktes in een heerlijk zonnetje. Op een gegeven moment rijden we door het bos dwars tussen de bomen met takken die je met je hoofd moet ontwijken en L. geeft het touw aan mij samen met een tak waarbij ik mien peerd op de konte kan slaan om wat vaart te maken. Haartstikke moooi natuulk!! Jihaaaa, dit is wat ik wou, lekker alleen rijden. Het gaat mij aardig goed af eerlijk gezegd en als we het bos uit zijn gebaart L. dat ik en ? moeten blijven wachten en hij een koe op gaat halen die we naar Loendoeks huis moeten brengen. Als Loendoek gearriveerd is met de koe, jaagt Loendoek de koe over de paden waarbij de koe dan weer naar rechts uitwijkt en dan weer naar links waardoor L. er weer achteraan moet. Ik heb daar ook wel zin in dus zeg tegen mijn paard: “Vooruit, achter die koe aan!” en zowaar rijd ik in een drafje en jagen we saampies die koe op. Geweldig!

Onderweg bezoeken we nog weer 2 gers want jah de innerlijke mens wil ook wat :p. Dus knibbelend op kaas en melkthee zippend probeer ik met al die gasten wat te converseren. Ik ben blij dat ik mijn Mongoolse woordenboekje bij me heb zodat we elkaar ook echt begrijpen maar meestal is het een gesprek waarbij de een wat zegt en ik er maar wat op los brabbel. Het kan compleet langs elkaar heen gaan maar daar hebben wij geen weet van. Vast lachen als je het op film zou opnemen met ondertiteling. We rijden terug naar de ger van ons eerste bezoekje. De lieve familie besluit dat wij na zo’n lange tocht (tis onderhand 18:00 ‘s avonds) wel wat vlees kunnen gebruiken en ik krijg een plak worst wat er niet appetijtelijk uit ziet en ik zonder na te denken heel snel in mijn mond stop, Ieeeehieeeew! Ik zit er maar op te kauwen en te kauwen en eindelijk kan ik het weg krijgen. Bij de tweede plak wijs ik op mijn buik en gebaar dat ik ‘vol’ ben maar niet heus. Dat gelooft de familie dus ook niet en ik krijg nog een stuk lever en darm toegestopt. Ik hou der zo totaal nie van!
Ik besluit me al snel bezig te houden met de 2 kids die er rondrennen en speel met de 2 jongetjes. Dat zijn ze niet gewend, een 'volwassen' iemand die met hen speelt en al gauw ben ik een kermisattractie die hen 1 voor 1 in de rondte zwaait, we gooien met de bal over en beschieten elkaar met onze handen vanachter de meubels. Leuk om hen zo te zien lachen en lol met elkaar te hebben. Daarna vertrekken we weer richting mama Darima. Met een erg pijnlijke kont en knieen (weet ik veel hoe ik goed op zo’n paard moet rijden) kom ik om half 8 in het donker aan. Mama rukt uit en maakt heel lief nog bij kaarslicht een maaltijd voor me klaar en dan kruip ik lekker in mijn bedje. Als ik half lig te slapen komt de buurman nog even aan wippen voor een glaasje wodka, maakt mij wakker en zegt dat ik ook even eentje achterover moet slaan. Nouja, als het perse moet denk ik en als de buurman weg is gaan we verder met slapen. Visite kan hier namelijk elk moment binnen komen. Ze staan niet voor je deur te wachten, nee, ze komen gewoon binnen stormen zonder kloppen. Daarbij word verwacht dat de gastvrouw hen gelijk een kop melkthee of wodka geeft en hen wat te eten aanbiedt.

Na een goede nachtrust word ik de volgende dag wakker door Darima die al bezig is om wodka te maken. Ze verhit yoghurt, zet er een grote pan zonder bodem op waarin ze weer een pannetje met water hangt en daarboven doet ze een deksel. Een paar uur later zitten we aan de vers gebrouwen wodka samen met Darima haar zoon met vrouw en een vriend. Gezwellie! Ook nu weer hadden we door mijn woordenboekje min of meer een gesprek. Wel lachen hoor als je samen een gesprek voert en ook gebarentaal moet gebruiken. Ze wilden weten of ik ook kinderen had en een man want jah als je 26 bent dan word t in Mongolie zo onderhand wel tijd.
Darima haar zoon en aanhang waren er niet zomaar. Ze wilden een schaap van mama slachten en mee naar huis nemen. Ik wou dit natuurlijk wel even van dichtbij bekijken en keek toe hoe Loendoek een snee in de buik van het arme schaap maakte, met zijn arm in de buik van t schaap ging en een bloedvat dichtkneep bij het hart (volgens mij) en een paar ellendige minuten later waarin het schaap lag te creperen was het schaap dood. Niet een heel diervriendelijke en snelle manier maar jah. Het schaap werd in de ger gelegd en de slachting kon beginnen. Toen de zoon de maag eruit haalde werd het een beetje ranzig en het begon het ook wat vies te ruiken en toen vroeg hij mij of ik hem mee wou helpen. Naaah tuurlijk! Ik de half afgehakte poten van het schaap vasthouden en met de neus erbovenop zat ik te kijken hoe de man te werk ging.

In de tijd bij Darima ben ik bij vele mensen op visite geweest. Leuk om zo even de mensen te ontmoeten, de gebruiken te leren kennen en het eten te proeven. Maar zo gauw als je gekomen bent zo gauw sta je ook weer op om de deur uit te gaan. Tis in ieder geval niet zoals bij ons waarbij je al snel 2 uur blijft hangen. Dit zijn bezoekjes van ong. een kwartier. Dus heel snel was Darima's ger ook weer leeg. In de namiddag gingen we naar de buren omdat daar een feest aan de gang was. Waarom? Vraag het mij niet! Er waren 12 mensen in de ger, wat het maximale aantal is in een huiske van een gemiddelde ger-afmeting. Ik werd tussen de mann’n gezet en continu werd mij van alles aangeboden. Stel je voor dat ik een minuut niet eet! De buren hadden alles uit de kast gehaald, zelfs 7-up, sinas en chocola hadden ze aangeschaft naast de wodka, schaap en melkthee. Een heus feessie dus. Loendoek begon irritant te doen na de vele glazen wodka en wilde laten zien dat hij mij beter kende dan de rest van de mensen dus vroeg hij de hele tijd mijn aandacht en kon alleen uitbrengen nadat ik hem weer een poos had genegeerd: ”Joerriet (aka Judith maar werd ook regelmatig Joediana en Joerka genoemd -> ik luister naar vele namen), sing a song!” Nou mooi niet dus! De rest van de peepz gebaarden mij ook dat ik hem maar moest negeren, die hadden het ook wel door. Op een gegeven moment wil Loendoek mij een enorm homp dun/vet geven, hij ziet mijn vieze gezicht en ik zeg tegen hem dat ik het niet hoef, stopt hij het hele stuk in zijn mond waarbij het vet over zijn kin druipt. Jak, echt ongelovelijk ranzig!
Als de anderen ook genoeg wodka op hebben begint een vrouw te zingen en doet de rest lekker mee. Daarna gaat een andere man verder en eindigt Oest op het einde van de avond (Oest: een bescheiden en rustige man die geen woord teveel zegt) met een hoge schelle en overslaande stem zingend boven iedereen uit. Grappig. Oest met normaal zijn roze rieten hoed op, dus best een hippe metroman, had voor dit speciale feest zijn typisch Mongoolse (oncomfortabele) boots aangetrokken en zijn del (Mongoolse lange jas wat mannen en vrouwen voornamelijk buiten de stad dragen).

De volgende dag leek het feest gewoon door te gaan. De buurman kwam in onze ger terwijl ik lag te slapen, bood me een wodka aan wat ik na een paar keer weigeren toch echt op moest drinken en zei dat ik naar buiten moest komen. Zijn jeep stond voor de deur en ik moest hem maar even naar de buren hooguit een kilometer verderop brengen. Een dringend bezoekje dus. Ik stap in die jeep, hij legt me uit hoe de koppeling werkt en ik sjees al snel over de hobbels en bobbels over het land. Buurman zit naast me een potje bier te drinken en na 5 minuten stoppen we bij de overbuurvrouw. Hij zegt wat tegen haar, probeert haar door het raam van de auto te trekken wat overduidelijk niet lukt, zegt dat ze wat van zijn bier moet drinken en daarna gebaart hij dat we weer terug kunnen. Oooooooh dus, ja natuuuuuurlijk was dat vet dringend! Apart volk die Mongolen....

Op 12 september ging ik met Darima en buurvrouw opt peerd naar Darima haar zus die een heel stuk verder aan de overkant van de rivier woont. Na een hele tijd gezocht te hebben naar een goede oversteekplaats reden we, toch best spectaculair voor een beginnende rijder, door de rivier naar de overkant -> koehooeeel! Haar zus, man en 2 kleine jongens waren thuis. De stukken zure, belegen en harde kaas kwamen op tafel en we gingen om 11:00 in de ochtend al lekker aan de sangria incl. de peuter die steeds weer onze sangria glazen en de sangria fles van tafel greep en naar zijn mond bracht. Daarna brachten we nog een bezoekje op de terugweg aan een ouder echtpaar die onlangs hun zoon hadden verloren in een ongeluk met de net aangeschafte jeep. Heel heftig, waarbij er natuurlijk wat tranen vielen. Tjah tis niet altijd vrolijkheid. Met een knuffel en 3 kussen verlieten we emotioneel hun huis.

De dag erna had ik relaxt de tijd om voor de ger in het zonnetje te zitten en mijn kaartjes te schrijven. Ik moest nog even een officieel portretje van de buurvrouw schieten en ik ging voor een laatste keer met Loendoek op pad waarbij we naar een hoge bergtop in de buurt gingen waar een Shamaan (een man die een spirituele verbinding heeft met de goden) een offerplaats op had gebouwd. Hij had een hoop takken in een soort wigwam gezet met aan de voet wodka flessen en wierook als offer.
’s Avonds tijdens het slapen in mijn bedje begin ik me niet lekker te voelen. Het eindigt met dat ik 3 keer in de kou onder een geweldige sterrenhemel (denk de mooiste ever) naar het toilet een 250 m. verder ren en ik onderweg wat keren stop om over te geven. Heul fijn dus. De 4e keer lig ik in mijn bed met een emmer naast me, heb ondertussen met mijn geluiden Darima en Oest wakker gemaakt en Darima kruipt uit bed om voor mij water te koken. In het begin denk ik dat ze me melkthee wil voeren en ik zeg dat het mij niet zo’n goed idee lijkt. Melkthee is wel het allerlaatste waar ik op dat moment trek in had. Maar dit bleek warm water te zijn en na een paar bekers water gedronken te hebben waarna ik elke keer weer de bodem van de emmer van dichtbij bekeek (”waar is dit goed voor ”, dacht ik ondertussen) gaat mijn buikje zich toch wat aangenamer gedragen en kunnen we allemaal weer gaan slapen.

Om 12:00 word ik opgehaald met de jeep en de schoonmoeder van Loendoek gaat met ons mee omdat ze vanwege haar leeftijd de kou niet zo goed meer aan kan in de winter en lekker bij haar kinderen in Ulaanbaatar gaat verblijven. We rijden door het Terelj Nationaal Park en opeens houdt de jeep ermee op. Wachtend op vervangend vervoer wat er 3 uur over doet vanuit Ulaanbataar, picknicken wij met een broodje ei, slapen wat en wachten wij heul lang. Als het vervoer, Russisch busje, is gearriveerd doen we er nog eens 4 uur over terwijl we de jeep achter ons aan trekken en na veel geschok komen we uiteindelijk aan in de stad.

De volgende ochtend zie ik Ben bij het ontbijt. Ben de jongen uit Londen die ik al eerder ontmoet had in Lumbini/ Nepal wou me graag opzoeken in Mongolie. Leuk! Die dag checken we bij verschillende reisbureaus de prijs voor een 8-daagse tour die we samen willen gaan doen. In het hostel hadden we al wat voorwerk gedaan en onze conclusie was dat we het Kovsgol meer in het noorden wilden bezoeken en naar de Gobi in het zuiden wilden. Een heel vooruitstrevend plan die gelijk al bij het eerste reisbureau keihard onderuit werd gehaald met wat gelach en de woorden: “Dit is onmogelijk”. Okee, nou dan wordt het dus of/of. We zouden er nog even bij terugkomst in het hostel over hebben en terwijl Ben en ik terug lopen over het voetpad komen er 2 mannen ons tegemoet. Een lijkt dronken en strompelt over straat, botst tegen mij op en ik loop eromheen. “Hmmmz”, zegt Ben terwijl we de hoek om lopen, “dat was best raar, check je tas even voor de zekerheid”. En jah hoor, een vette snee in mijn tas! Die vette ongelovelijke homo van een poephoofd Mongool (en dat laatste kan je in dit geval zeker ook als scheldwoord op vatten) is tegen me opgebotst en heeft in 2 sec. met een mes mijn tas bewerkt en heeft mijn portemonnee eruit gestolen. Heb er niets van gemerkt! Tja en wat ik toen zei zal ik niet herhalen en we probeerden nog om de 2 mannen achterna te rennen maar jah wat moet je doen als je niet weet welke kant ze op zijn gelopen en hoe ze eruit zien…

Heb gelijk met de ING gebeld die mijn passen gelijk blokkeerden en geld overmaakten naar de World Union op een aparte rekening en toen had ik gelukkig weer centjes.
’s Avonds zijn Ben en ik maar aan de cocktail gegaan in een Ierse pub om van de schrik te bekomen. Nassan, de eigenaresse van de guesthouse, was heel lief en zei dat ik 1 nacht niet hoefde te betalen en dat ik 15% korting zou krijgen op een tour bij haar om me tegemoet te komen vanwege het naars wat er was gebeurd.
De volgende dag liep ik over straat met de houding: Don't mess with the Judith jah otherwise I will kielllll you! Zo daar worden ze vast bang van ;), en ben ik naar het politiebureau gegaan om aangifte te doen. Met mijn woordenboekje in de hand kon ik het de nauwelijks Engels sprekende agent duidelijk maken dat ik een verklaring wilde hebben voor de verzekering. En na ook dat gedaan te hebben, boekten Ben en ik ’s avonds een 8-daagse tour Gobi (woestijn in het zuiden) en Middle West bij Nassan en deden flinke boodschappen bij de Department Store voor het ontbijt en de lunch tijdens de tour.

Met het lieflijk Russische busje zonder vering vertrokken we om 08:00 vanuit Ulaanbaatar. Deze dag, net als de komende dagen, zouden we gemiddeld zo’n 8 uur per dag onderweg zijn omdat Ben en ik een 10-daagse tour in 8 dagen wilden proppen. Scheurend door steppes waarbij we soms voor uren niemand zagen met af en toe een verschil qua kleur van de bosjes met gras die hier en daar groeiden of de kleur van het zand wat soms rood werd hobbelden we over de landweggetjes vol met gaten en heuvels.
Elke ochtend hadden we zo’n beetje melk en lekkere muesli met stukkies fruit op ons menu. Elke lunch klapten we ons lage tafeltje uit en onze 3 mini krukjes, stalden de worst/ kaas/ boter/ brood/ augurken/ perzikdrank uit op tafel en picknickten overheerlijk onderweg in het Mongoolse landschap. En ’s avonds maakten de families bij wie we sliepen, het traditionele maal van vlees met rijst of pasta en aardappelen klaar.

De eerste dag sliepen we na 220 km gereden te hebben in het plaatsje Baga Gazryn Chuluu, onderweg stopten we bij een meer en een vette rotsformatie die we natuurlijk even beklommen hebben. Daarna stopten we bij een ruine van een kleine tempel maar niet voordat we met een heel dorp leek het wel op de foto gingen. We arriveerden namelijk in ons busje en er stond een truck waaruit een hele familie kwam. Ze zagen mijn camera, vonden dat bijster interessant, en het gevolg was dat ik met de mannen op de foto ging en Ben met de vrouwen en we een groepsfoto maakten en ik met de vrouwen en Ben met de mannen etc. etc. in de weer waren. Was een lollige situatie!

Na Ben ’s nachts met mijn tandengeknars en gemurmel, ik ben heel actief in mijn slaap ;), wakker gehouden te hebben, stonden we op en reden we om 8 uur weg. We zagen onze eerste kamelen, stopten bij een drinkplaats waar een paar nomaden stonden met hun kuddes schapen, geiten, koeien en kamelen en eindigden in een natuurgebied met gigantisch mooie rood gekleurde rotsen. Na een fotosessie waarbij ik, best spectaculair mag ik wel zeggen, met mijn beentjes over de rand van een metershoge rots bungelde, stopten we bij onze gers in Tsagaan Suvraga voor die nacht. Daarbij ontmoette ik een groep van 5 mensen met wie we tot laat in de avond gekletst hebben en geproost. Ze hadden de regel dat elk van hun een speech moest voorbereiden voor een avond en ze kwamen op het geweldige plan dat ik ook maar even een speech uit mijn mouw moest schudden. Daar ben ik dus helemaaaaal niet goed in. Maar wonderbaarlijk en na een glas wodka gaat het toch wat soepeler, slaagde ik erin om een speech te geven die aan het einde beloond werd met een applausje, besser!

De 19de van september was het koud, de wind waaide hard en het zand kwam door de kleine kiertjes van de auto naar binnen terwijl we reden naar de rotsen in het natuurpark Yolyn Am (Lammergeier Valley). Daar aangekomen sprongen we op een paard en hobbelden door riviertjes naar een rotsspleet wat de meeste tijd totaal bedekt is met ijs. Dus was het KOUD! We zagen nog een groep van 8 gieren die boven ons hoofd cirkelden, supermooi! We verbleven ‘s avonds in een ger, mooi gelegen in de bergen met gelukkig een kacheltje…

De vierde dag van de rondreis kwamen we aan in de woestijn van zuid Gobi, Khongaryn Els. We sliepen in gers met de prachtige duinen op de achtergrond en ‘s middags maakten we met een leuk stel uit Finland een rit op de kameel, klauterden en renden we over de zandduinen en lachten om de mannen die hun stoerheid wilden bewijzen door te koprollen van de hoge duinen naar beneden. Wat eindigde in duizeligheid en zand o-ver-al. Ook hadden we gelijk bij aankomst al een huisdier en speelden met een op een lynx lijkend jong katje die helemaal hyper was. ‘S avonds praatten Ben en ik nog een tijd na over al onze drankavonturen. Toen moest ik efkes met een steek van jaloezie denken aan de Rodermarkt die jullie ondertussen flink aan het vieren waren. En vertelde nog een paar flinke Rodermarktverhalen. Bijv. die van afgelopen jaar waarbij ik na 1 uur slaap alweer naar school moest van 8:30-17:30 en ‘s ochtends moest overgeven op de wc at the Hanze Hoogeschool whoeps! Hahah ik hou nu eenmaal van Rodernacht! Ik zal hier niet verder over uitweidden ;)…

De vijfde dag moesten we onze voorraden weer aanvullen bij de plaatselijke buurtsuper en stopten we onderweg bij de Flaming Cliffs. Dit gebied staat bekend omdat hier veel dinosaurus fossielen en eieren gevonden zijn en vanwege de rotsen met hun aparte vorm die ontstaan zijn door wind en water erosie. Kwart over 7 in de avond kwamen we aan in Bayanzag.

De zesde dag bezochten we de ruines van een klooster en kwamen al om 15:00 aan in Arvaikheer een grote stad vergeleken met alle kleine dorpjes die we passeerden. We sliepen bij vrienden van onze chauffeur Khana: een oude vrouw die paste op 2 jongetjes en 2 meisjes van haar dochters -> snappie? Ik snapte de link zelf ook niet helemaal maar het was in ieder geval een volle gezellige boel in de ger. Ben en ik maakten nog een wandeling door het stadje, stopten bij de plaatselijke kroeg voor een drankje en ‘s avonds speelden we met de kids wat spelletjes, leerden hen wat Engels en ik sliep heerlijk in een bedje en Ben op de grond romantisch met Khana (gnagna).

Onze zevende dag. Na een ontbijtje met rijst en vlees kwamen we onderweg nog een waterval tegen en reden door kuddes Yaks en over bergen met bossen naar de oude hoofdstad van Mongolie: Karakorum.
We hadden een fles wodka ingeslagen en die avond in de kantine van de gerkamp leerden Ben en ik elkaar wel ontzettend goed kennen bij het drankspel I Have Never. Daarbij moet je een vraag stellen aan de ander, bijv.: I haver never run naked through the garden. Als de andere persoon het wel heeft gedaan moet diegene drinken als hij het niet heeft gedaan moet de vragenstellen 1tje achterover slaan.
Toen we weer in onze ger waren lag ik in mijn bed en Ben wou nog wat zeggen en gaat daarbij op de rand van mijn bed zitten. Het volgende ogenblik valt het bed uit elkaar en liggen we lachend op de grond. Drank maakt meer kapot dan je lief is!

De laatste dag brachten we een bezoekje aan het Erdene Zuu klooster die in de 16de eeuw gebouwd is van de overblijfselen van de oude hoofdstad.

Toen we ‘s avonds weer in UB (Ulaanbataar) aankwamen gingen Ben en ik nog achter wat souvenirs aan. Ook kwam ik Patricia uit Canada weer tegen die ik in mijn eerste dagen had leren kennen en door wie ik het verblijf bij Darima heb geboekt. En hadden we nog veel lol met een Nederlander die in Australie woont en een Engelse lady die apart van elkaar op de motor door Mongolie en Siberie tourden. Patricia en de Nederlander vertelden mij al hun verhalen over Japan. Over een bar met spiegels op de vloer en serveersters zonder onderbroekje over bakuki wat eigenlijk te ranzig is om over uit te weiden over Japanse mannen die opgewonden raken van onderbroeken van schoolmeisjes en die zelfs in automaten kennelijk verkocht worden en in Tokyo over blote vrouwen die als tafel dienen en waarbij de mannen met stokjes sushi van hun lichamen af kunnen eten....Dus......En daar ga IK naartoe... Maar ik hou wel van een uitdaging hield ik mezelf voor dus we zullen zien!

M’n laatste dag Mongolie! Ik had een vlucht samen met Patricia en die lieve Nassan bij wie we de taxi hadden gereserveerd naar de luchthaven zei dat het voor ons gratis was omdat we zo lang in haar guesthouse verbleven hadden, lief of lief?!

Nou piepels, een lange zit! Volgend verhaaltje gaat over het land van de rijzende zon: Japan!

Baiartai, vette smak!

ps: ik heb nog wat kleine dingetjes veranderd in de vorige verslagen en wou als tip meegeven -> check Russell Peters op youtube, een Indische Canadese cabaretier waarvan ik de show met Dawa op zijn laptop in Nepal heb gezien. Vette lol!