Spleetogen , Sushi en Sake

Toen Patricia en ik in Beijing aankwamen liepen we regelrecht naar MIJN bankje in n relaxt restaurantje op de luchthaven. De vorige keer had ik hier heel heel lang gezeten om de 16 uur te overbruggen, grapte al tegen Patricia dat ik al het personeel op de luchthaven kende en ze wou wel es even zien wat dat nou wel voor een speciaal bankje was. Met Patricia wisselde ik 5 uur lang reisverhalen uit. Ze heeft geweldige avonturen meegemaakt o.a. toen ze van Griekenland via Turkije naar Israel en Jordanie etc. over land reisde. Ze is een vrouw van 40 zonder man en kinderen, ze heeft een hekel aan kinderen (ja dat kan natuurlijk ook!) en is verslaafd aan reizen. Een inspirerende vrouw. Nadat we afscheid hadden genomen duikte ik het airport hotel in omdat ik geen zin had om de hele nacht op een bankie door te brengen. Gewoon niet teveel nadenken over de prijs!

Op de 26ste kwam ik aan in Tokyo, een stad met 13 miljoen inwoners. Das even wat anders na Mongolie met totaal 3 miljoen inwoners!
Ik stapte in de metro en checkte in in het capsule hotel in het district Asakusa. Vet grappig toen ik de slaapzaal vol capsules in liep, moet vast lekker slapen zo’n capsule! Maar eerst besloot ik om de rest van het hotel te checken en op de 9de verdieping zag ik een luxe badkamer met overheerlijk bad. Snel terug naar mijn capsule, handdoek mee en in mijn nakie sprong ik 5 min. later in het hete water oeehhh dit had ik nodig! 2 uur later met een oververhit lichaam en met oma handen sprong ik er herboren uit en toen ik in de slaapzaal kwam waren er 2 Amerikaanse meiden -> Tracey en Cary bijgekomen. Na wat info over onszelf uitgewisseld te hebben, de meiden geven Engelse les aan Japanse schoolkinderen voor 1 en 2 jaar, zei Tracey dat ze om 19:00 met anderen wat gingen eten en het nachtleven gingen ontdekken. Ik vroeg of ze het leuk vonden als ik ook mee zou gaan en even later zaten we opgedoft in de metro op weg naar het Shibuya district. We kwamen de metro uit en ik wist niet wat ik zag. Een mierenhoop van mensen liep door elkaar, voor me zag ik een groot kruispunt met hoge shopping malls met videoschermen en gekleurde neon lichten, de grootste Starbucks van Azie en groepen mensen die zich verzameld hadden voor het station om elkaar te ontmoeten en elkaar te bekijken. Ik ontmoette het Japanse vriendje van Tracey, Toshi, Amerikaanse Ivan die ook Engelse les geeft, Australische Kari en een gezellige Ier waarvan ik de naam vergeten ben. We liepen naar een restaurantje waar vissen onder de vloer zwommen en we met de groep aan een lage tafel plaats namen die afgeschermd werd met doorzichtige gordijnen. Toshi bestelde verschillende gerechten en na het lekkere eten en bier en cola Malibu’s (was ik ook erg aan toe!) bezochten we diverse barretjes waar we de halve cocktaillijst bestelden en schoten we in onze aangeschoten toestand een echte Japanse fotokiosk in. Met zijn 7-en maakten we de gekste gezichten en even later zagen we het resultaat op een computerscherm. Dat was niet het einde want de leukigheid zit ‘m erin dat je 2 foto’s op kunt pimpen! Haah! We waren druk bezig om er met zijn allen een nog leukere foto van te maken en even later kwam er een a4-tje met kleine fotootjes uit die we onder ons verdeelden. Een leuke herinnering aan de avond! Natuurlijk moest ik ook de karaoke meemaken, we stapten een lift in en stopten wat later op een verdieping waar 2 transseksuelen ons onze karaoke kamer wezen voor de komende 2 uur. Na elk 2000 yen, iets van 15 euro, op tafel gelegd te hebben stapten we ons kamertje in en mochten 2 uur lang onbeperkt zingen en drinken. Kari en ik zongen o.a. een meesterlijk duet van Aqua met Barbie Girl waarbij ik Barbie was en Kari Ken, we op de banken stonden en veel lol hadden om onze zangkunsten

- Hi Barbie!
- Hi Ken!
- You wanna go for a ride?
- Sure, Ken!
- Jump in!

I'm a Barbie girl in the Barbie world
Life in plastic, it's fantastic
You can brush my hair, undress me everywhere
Imagination, life is your creation

- Oh, I'm having so much fun!
- Well, Barbie, we're just getting started!
- Oh, I love you Ken!

Na een welverdiende hamburger bij de Burger King en we een half uur half gapend in de metro zaten was het alweer daglicht toen ik mijn capsule in kroop voor 2 uurtjes slaap. Ik moest namelijk weer uitchecken omdat ik naar het Khao San hostel ging wat 1000 yen scheelde. Dit is volgens mij de goedkoopste optie in Tokyo en kost nog steeds 2000 yen…Dat belooft wat! Die dag chillde ik wat in het leuke hostel, ik sliep in een vrouwen slaapzaal met 8 meiden, las ik me in over Tokyo en wat ik wou doen in mijn weekie de stad verkennen en ging ik naar de supermarkt om eten in te slaan. Enne vroeg naar bed ;)!

De volgende dag metroode ik naar het district Shinjuku. De metro is erg makkelijk als je het eenmaal doorhebt. Elk district, elk station, heft zijn prijs. Voor Shinjuku moest ik 190 yen betalen. Je stapt naar een automaat drukt daar geld in en drukt op 190 en het kaartje plus je wisselgeld komt eruit. Als je er niet uit komt loop je naar een kleine info balie maar meestal loopt er wel iemand van het station naar je toe en helpt je. Een kind, zelfs ik, kan de was doen.
In Shinjuku bekeek ik verschillende imponerende kantoorflats, stapte ergens in een lift naar de 30ste verdieping voor een super uitzicht en maakte een wandeling wat in de Lonely Planet, the backpackers bible, stond. Daarbij kwam ik door gekleurde straten met zoals bijna overal borden met neon verlichting, een uitgaansgedeelte met allemaal leuke kleine barretjes en het beroemde redlight district. Ook ben ik wanhopig de Hair Club van Lusso Capelli ingestapt omdat ik zooooo ongeloveloos zat was van mijn haar. Ik schaamde me dood voor Suki mijn mannelijke kapper want toen ik de spiegel in keek zag ik geen best spiegelbeeld. Gaf me op dat moment een knuppel en ik kon zo voor een holbewoner doorgaan! Suki keek indrukwekkend naar mijn dode verkleurde haar en maakte me wat blijer door met zijn schaar aan de slag te gaan.

In Tokyo ben ik ook naar het Ebisu district gegaan voor het Tokyo Metropolitan Museum of Photography. Erg interessant! Toen ik naar het museum liep kwam ik het gebouw van PADI tegen. En omdat er in mijn gestolen portemonnee ook mijn duikerspas van PADI zat dacht ik heee hier kan ik vast een nieuwe pas laten maken. Een dag later kon ik mijn pas ophalen, wel zo handig als ik in Australie wil gaan duiken, mooi toeval dat ik dit nu even kon regelen! In het Ginza district bezocht ik de Tsukiji fish market waar elke ochtend het vis vers uit de zee arriveert en wordt verhandelt om elke dag al die sushi rolletjes in Tokyo te vullen. Voor mijn ontbijt om 9 uur ‘s ochtends heb ik natuurlijk gelijk een bord met sushi besteld mmmmm!
Ik ben het Sony gebouw in gelopen waar ik heel hebberig werd van de nieuwste Sony gadgets, niet goed! Oooh serieus, wat een ubervette camera’s/ mp3 spelers ed. Ik ben er daarom ook snel weer uitgestapt en ben naar een Kabuki voorstelling geweest. Een staaltje van typisch Japanse theaterkunst. De hele show duurt iets van 4 uur maar je kunt voor een gedeelte van de show ook een kaartje boeken omdat er tussentijds pauzes zijn. Ik kocht een ticket voor 1 uur en dat was ook genoeg. Het is moeilijk om dit soort van theater te omschrijven, gelukkig had ik een Engelstalige walkmanguide gehuurd die me van alles uitlegde hierover. De voorstelling ging in ieder geval over een enge spin die vermomd als vrouw de koning inpalmde om zijn rijk over te nemen. De acteurs waren gekleed in een geweldig kostuum en waren mooi opgemaakt in geisha stijl. Op het podium zat ook het orkest en de zangers die de bewegingen en de emoties van de acteurs begeleidden met hun stem.

In het Ueno district ben ik naar het Nationale museum geweest. Trots op mezelf omdat ik zo cultureel bezig was liep ik door het grote museum maar had eerlijk gezegd al snel genoeg van de vazen en andere antieke voorwerpen. Dus snelde ik in hoog tempo vergeleken met de gemiddelde slenterende bezoeker, heel oncultureel door de gangen en kwam bij het einde uit op een grote ronde tafel waar een paar mensen bezig waren om een ansichtkaart in de vorm van een kimono te bestempelen met verschillende symbolen en patronen. Kijk, das nou iets voor mij, dacht ik en enthousiast begon ik aan mijn kimono’s. Met tong uit de mond was ik druk bezig met het stempelen wat ik volgens mij al niet meer sinds mijn 9de had gedaan en eindigde ik met 2 kunstige kaarten voor mijn pappie en mijn mammie. Dat was voor mij het leukste aan dit museum :)….erg eigenlijk...
Omdat het toch regende ben ik in mijn museum-mood naar het kleine Shitamachi museum gegaan waar het Tokyo van vroeger is nagebouwd. En onder begeleiding van een Engelssprekende vrouw werd ik wijzer van het Japan van vroegah. Ook werd ik wat wijzer over mijn toekomst want bij een shrine, kleine offerplaats/tempeltje, moest ik een papiertje grabbelen waarop stond:

No 33. Good Fortune
You will be happy, getting support from unexpected aspect or person. Believe in God and Buddha (ja tuuuuurlijk en in Allah en Ganesh en alle andere 10.000 goden), and keep having memorial service for your ancestors.
Your illness (hmmmz gekte in mijn hoofd is volgens mij het enige waar ik aan lijd) can completely be cured, when you are examined by the doctor from south east (east side yooo nigaa).
All those happy affairs (wat weet jij van mijn liefdesleven ;)???!), including marriage proposal, will go well.
Lost articles (wauw, mijn portemonnee!)are late to be found. Look for them at lofty (?) place.
You will win in dispute.
The person you wait for will come (mijn prins op het witte paard en mijn familie die me eindelijk es komt bezoeken?!).
Your business will be prosperous more and more, both for selling and buying.
You will cultivate your virtue, when you have close connection with your superior.
Good all for moving and building house.
Merchant will suit you for your job, for any kind of commodity. Those related to tatami mat thread, paper, or something, will be recommendable (zooooooo 2009!).
Your wishes are realized.
You are not happy with your children at first, but will be fortunate afterwards. (hahah).

Hier werd ik dus helemaal heppiedepeppie van, dat kan je je natuurlijk wel indenken!

De volgende dag was ook een regenachtig dagje en omdat ik ‘s avonds uit wou naar club Womb, een bekende techno dj: Sebastian Leger zou daar namelijk draaien, moest ik echt de hippe winkelstraten van Harajuku induiken omdat er in al mijn 3 broeken precies een grote gat zat bij het kruis. Jaaaajaaa kom maar op met al die schunnige opmerkingen…Maar ik had dus een goede broek nodig. Het begrip hip is zeker relatief en anders dan de rest van de wereld in Harajuku. Hier zag ik verschillende types met wel hele rare aparte combinaties en besloot dat ik voor een ander soort hip ging. Bij de Zara kon ik eindelijk slagen en voor een normale prijs want alles in Tokyo is duuuhuuuuur! Een relatief goedkoop bakkie koffie haal ik bij de Starbucks (das natuurlijk helemaal niet erg omdat ik van Starbucks koffie hou!) en een betaalbaar portie sushi haal ik bij de seven eleven of ampm winkels. Heel Japans ;)…! Je mot wat als de centen opraken!

Die vrijdagnacht ging ik met me myself en I uit in Shinjuku. Das wel even apart moet ik zeggen. Het zorgt niet echt voor een gezellige indrinksessie ofzo en toen ik zielig alleen, maar hip ;), in de vette club (dat dan weer wel) stond.dacht ik: okee, nu kan je gaan zitten kijken totdat er meer op de dansvloer staan en je dan eindelijk es vermaken of je kan nu een drankje bestellen, achterover slaan en op het midden van de dansvloer gaan shaken met die ass! Tja en dat laatste deed ik en langzamerhand raakte de dansvloer vol, Sebastian kwam en draaide van 3-5 en ik ontmoette buitenlanders maar ook Japanners en had uiteindelijk een ongelovelijk vette VET-TE avond! Toen het al vollop dag was en de mensen in de weer waren om hun boodschappen te doen en te lunchen kwam ik die club uit….hahaaaaa weer als vanouds: rock the night awayyyy and dance untill the morning lights!
Die zaterdag ging ik maar niet op bed, stapte onder de douche en ging ‘s avonds naar de bios. Ik kon niet helemaal uitmaken wat er voor een film draaide omdat natuurlijk alles in Japanse symbolen beschreven stond dus ging ik naar binnen en bleek ik terecht gekomen te zijn bij een Franse film van 50 jaar geleden…ik gaf de film een 2de, 3e, 4e en zelfs een 5e kans maar toen de film op de helft was kon ik het niet meer aan en liep met opluchting de bios met de enorm slechte e-film uit. Op naar wat eten en eindelijk mijn bedje.

Zondag 4 oktober ging ik met de Shinkansen trein heel gemakkelijk en in 6 uurtjes naar het zuiden van Japan -> Fukuoka. ‘s Avonds aangekomen sloot ik me gelijk bij een groepje Canadezen aan om wat te eten. De 5e verkende ik met the loop bus, een handige bus die steeds een rondje rijdt langs alle bezienswaardigheden, de stad en liep wat over het strand, zag de Fukuoka tower met vlakbij de robot square met allerlei grappig robots zoals een kleine dino, zeehond en hond om als huisdier te hebben en het Ohori park. De ochtend daarop maakte ik een schema van dag tot dag om mijn reis door Japan wat duidelijker te krijgen: te kijken welke treinen ik moest nemen en naar welke steden ik wou gaan, de kosten in kaart te brengen voor de hostels en om die later alvast te reserveren en om te kijken hoeveel het nou scheelde met de 21-daagse Japan Rail Pass die ik in India had aangeschaft. De pas had me iets van 360 euro gekost en ik berekende dat ik zonder deze pas anders 320 euro meer had betaald voor alle ritjes die ik wou maken. Een must dus om aan te schaffen in Japan, blij dat ik dit had gedaan.
‘s Middags bezocht ik wat tempels en liep ik rond door de stad.

Dinsdag maakte ik een dagtrip naar Nagasaki. De stad waar Amerika tijdens de tweede wereldoorlog een atoombom op liet vallen. Ik ben daarom bij aankomst als eerste naar het Atomic Bomb Museum gegaan. Poe, dat was heftig! Bij binnenkomst kreeg ik zwartwit foto’s te zien van de gevolgen van de bom. Verkoolde lijken, verbrande mensen en skeletten in de buurt van waar de inslag was, de puinhopen van de gebouwen die er ooit stonden en die in 1 klap waren weggeveegd en een klok die 11:02 aangaf,de tijd van de inslag, en dat alles terwijl er een cassettebandje afdraaide met ijzig gegil...Daar krijg je wel kippenvel van! Er stond o.a. een model van de atoombom die gebruikt was, ik zag foto’ s van mensen met hun verbrandingen en hoorde en zag video’s van mensen die de bom hadden overleeft met hun emotionele verhalen. Heftig.
Ik had daarna echt frisse lucht nodig en liep naar het Peace Park waar ik een monument zag die de plaats aangaf waar de bom terechtkwam. Daar was een groep schoolkinderen bezig om kransen neer te leggen die ze hadden gemaakt van elk 1000 origami zwaantjes, deze zwaantjes hebben namelijk een bijzondere betekenis:

Toen de atoombom op Hiroshima viel was Sadako Sasaki 2 jaar oud. Wat wist zij van de wereldpolitiek en de oorlog? Alles wat zij kende in haar jonge leventje werd vernietigd. Ze kreeg leukemie toen ze opgroeide. Sadako wist van de legende van de zwaan, een traditie dat als ze 1000 zwanen vouwde haar grootste wens in vervulling kon laten gaan. Haar wens voor wereldvrede. Toen zij in haar ziekenhuisbed lag vouwde ze zwaan na zwaan, hoopte dat haar wens uit zou komen. Helaas, de leukemie werd teveel voor haar en toen ze 12 jaar was stierf ze. Haar klasgenoten vouwden de laatste zwanen en ze is begraven toen alle 1000 zwanen gevouwen waren.

Daarom zag ik in het museum maar ook bij de monumenten deze kransen van zwanen terug komen. Heel bijzonder.

Toen ik weer op het station van Nagasaki terugkwam zag ik een groot publiek met in het midden mensen in traditioneel kostuum die bezig waren een grote boot te manouvreren in een soort dans. In deze boot zaten kinderen die op trommels sloegen. Na deze dans kwamen er mannen het ‘toneel’ op rennen met stokken waarop zich een draak bevond. Vet cool! Leuk dat ik dit festival ook nog even meemaakte!
Laat in de avond kwam ik weer terug in het Khao San hotel in Fukuoka.

8 oktober ging ik met de trein naar Beppu, een plaats die bekend staat om zijn onsen: heetwaterbaden. Bij aankomst deed ik niet veel meer, heb nog wel een film gezien: Lost in Translation dat heel toevallig over Japan gaat en zich in Tokyo afspeelt, leuk! En vanochtend ben ik naar de Takagewara onsen geweest om een zandbad te nemen. Haha apart! Stap ik het mooie gebouw binnen, koop een ticket voor het bad van 1000 yen, krijg een dunne badjas aangereikt en de richting waarin ik moet lopen om bij de onsen te komen. Bij de onsen doe ik mijn kleren uit en alleen die badjas aan en kom in een grote ruimte met donker zand. Mijn bedje lag al gespreid en terwijl ik lig schept een vrouw warm zand op me en laat me 15 minuten liggen met alleen mijn hoofd dat uit het zand steekt. Een ervaring zeg ik! Eigenlijk wel een relaxte en na mijn ‘bad’ stap ik in een echt gloeiend heet bad. En nu ben ik alweer een tijd bezig om dit verslag te schrijven en ga ik zo een lekker maaltje halen bij de buurtsuper. So it goes.

SAYONARA!