Het leven hier is zo slecht nog niet ;)

Voordat ik naar Chili reis wil ik jullie op de hoogte brengen van mijn belevenissen van de afgelopen 3 weken in Brazilie en Uruguay. Bedankt voor jullie lieve/leuke/grappige berichtjes, doet me goed om te lezen dat jullie mij nog niet vergeten zijn :p Misschien hebben jullie mijn verhaal in De Krant ook gelezen, ik heb in ieder geval mijn stuk op internet gezien. Grappig om terug te lezen al zou ik nu wat dingen anders hebben geschreven. Maar goed anders blijf ik bezig. Heb nu het beginstukje maar min of meer overgenomen, denk dat ik volgende keer hetzelfde verhaal zonder smileys ;) naar de krant stuur anders wordt t wel erg veel werk. Ben tenslotte op vakantie hahah!

Mijn laatste verhaal eindigde in Paraty. Een erg leuk dorpje met een oude binnenstad dat beschermd wordt door UNESCO. Denk aan: hobbelige straatjes gemaakt van keien waar je half je benen over breekt, gekleurde huisjes met allemaal leuke restaurantjes/originele winkeltjes, mannen met paard en wagens die door de autoloze oude binnenstad rijden.....Mijn hostel zat hier vlakbij aan zee. Tijdens het overheerlijke ontbijt zat ik op het strand en had uitzicht op zee met zeilbootjes en palmbomen. Zeker een genietmomentje!!!
Ik wou mijn 3 dagen in Paraty goed benutten dus boekte ik 's avonds op mijn eerste dag ook maar gelijk een boottocht voor de volgende dag. Het overgrote deel van de tweede dag zat ik op een zeilboot en voer langs verschillende eilandjes, over helderblauw water terwijl we af en toe stopten om te snorkelen of om bij mooie stranden aan te leggen.
Toen ik weer in mijn hostel, Misti Chill, aangekomen was ontmoette ik Bea uit Rio. Zij nodigde me uit om samen naar een restaurant te gaan waar ze andere vrienden zou ontmoeten en met hen heb ik een gezellige avond gehad kletsend over van alles. De volgende dag ben ik met Bea naar het busstation gelopen. Een half uur met een zware backpack achter en een kleine voor is geen pretje in de brandende zon sodeju ;) Maar goed ik kon een paar uur uitpuffen in de bus naar Sao Sebastian. Daar ontmoette ik Nina en Wans weer tesamen met Wans haar hilarische vriendin Renata, een heerlijk gek mens, die mij in hun auto van het busstation oppikten. Op naar Ilha Belha (eiland) met de ferry. Wij zouden namelijk heel decadent in Renata haar vette villa + zwembad (!!!) verblijven. En wat voor een villa jemig, dit mooie stulpje had Renata overgehouden aan haar relatie met een multimiljonair jaja. Heus niet erg ;) Natuurlijk moest het zwembad tijdens zonsondergang uitgeprobeerd worden en tijdens het bubbelen in de jaccuzi hadden we uitzicht op de lichtjes van de stad.
Renata bracht ons ook via een zandpad naar het noordelijkste strandje van het eiland genaamd Jabaquara waar we met een traditionele soort kano een boottocht hebben gemaakt naar een waterval en een mooi strandje. Wat hebben wij vieren een lol gehad! Ik samen op pad met drie vrijgezelle dames van in de 40 maar het leek alsof ze, net als mij, 28 waren. De ene grap was nog groffer dan de andere oooo oh!
Ilha Belha staat bekend om de muggen en ondanks dat we ons vaak insmeerden kregen we steeds en steeds meer rode bulten. Gelukkig was Nina de uitverkorene en ze telde dan ook op 1 been 30 muggenbulten, krabben als een malle! En wij maar grappen maken over dat Nina, die in een paar dagen weer terug zou gaan naar Noorwegen, tijdens haar stop in Amsterdam vast in quarantaine gehouden moest worden vanwege haar rode bulten en zou eindigen net als Tom Hanks in de film Terminal.
Samen zijn we teruggereden naar Sao Paulo terwijl we onderweg lekker vals meezongen met de radio en een grappig spelletje deden: we moesten een liedje neuriën en dan moest de rest raden wat voor liedje er geneuried werd (neuriën blijkt best moeilijk te zijn en dat leverde dus ook weer lachbuien op). Onderweg begon het al te onweren en vlakbij Sao Paulo begon het te hozen, niet normaal meer, een flinke tropische regenbui dat de hele nacht aanhield en waardoor het water door de Sao Pauliaanse straten stroomde.

Op de ochtend van 27 februari, mijn eerste dag in Sao Paulo of Sampa zoals men de stad noemt, ben ik met Nina naar het Ibirapuera park gegaan. Sampa telt zo'n 13 miljoen inwoners en die moeten toch ergens een groen plekje hebben om zich uit te leven. Vandaar dit enorme park met brede asfaltwegen waar op gerend, geskeelerd, gefietst en geskateboard wordt. Daarom ben ik de volgende dag 's ochtend ook maar actief gaan doen en heb een uur hardgelopen. Voelde goed en ook de volgende dagen genoot ik erg van de spierpijn in mijn benen. Met Nina heb ik het centrum van Sao Paulo verkend met o.a. de wijk Liberdade (China Town), het zakendistrict met hoge flats, we zijn nog naar het Afro American museum geweest wat erg gaaf was en hebben elke middag tijdens Wans haar lunchpauze van 2 uur samen geluncht. Op de laatste dag ontmoetten we tijdens de lunch haar baas en een paar collega's en zijn nog even naar haar werk geweest. Verder zijn we op een avond met de auto naar Julia, een vriendin van Wans die we ook ontmoet hebben met carnaval, gegaan omdat ze ons uitgenodigd had voor een etentje. Renate zagen we hier ook weer. Julia had veel moeite voor het eten gedaan, erg lief! Ook had ze haar fotoalbums uit de kast gehaald om mij Patagonie te laten zien waar ze heen was geweest. Wat ik wel raar vond was de combinatie van het eten. Julia had bijv. pasta klaargemaakt en als bijgerecht had ze aardappels. Geen salade o.i.d. In Rio at ik trouwens de raarste maaltijd: vis met rijst, spaghetti, bruinen bonen en frietjes. Ik zeg: een goede bodem voor een avondje stappen!

Op 1 maart bracht Wans mij heel lief zelf naar het busstation omdat ik naar Curitiba ging. Waarschijnlijk om er zeker van te zijn dat ik echt weg zou gaan ;) Nee hoor, ze was er niet echt gerust op met de drukte in de metro dat het goed zou gaan en daarnaast wou ze gewoon gezellig met me mee om afscheid te nemen. De vorige avond had Wans mij geholpen met het boeken van verschillende bussen, de vlucht naar Foz de Iguacu en verschillende hostels. Super lief, ze moet nl elke dag van 8:00 tot 20:00 werken en ze heeft best een hectische baan maar ze probeerde daarnaast toch zo goed als mogelijk om mij en Nina een goede tijd te bezorgen in Sao Paulo.
Ik arriveerde in Curitiba in de namiddag, chillde met een groepje Brazilianen bij het zwembad. Maakte me klaar om uit te gaan in 5 minuten, jaja dat kan ik, omdat ze me toch hadden overgehaald om met hen naar een barretje in de buurt te gaan met de auto. Okee na misschien 6 minuten dan stond ik klaar in mijn uitgaansoutfit, waren ze weg! Oh lekker dan! Na een aantal weken in Brazil en na wat Wans mij had verteld over de mentaliteit van de meeste Brazilianen had ik dit kunnen weten. Brazilianen kunnen je heel overtuigend zeggen dat ze het super zouden vinden om bijv. 's avonds af te spreken, je te bellen of iets dergelijks om uiteindelijk als het zover is niet op te komen dagen of niet te doen wat ze beloofd hebben. Best frustrerend!

Volgende dag ben ik met de Serra Verde trein vanuit Curitiba naar Morretes gereisd. Een treinreis van 3 uur met mooi uitzicht en ook het dorpje Morretes was het bezoeken waard. Toen ik weer in Curitiba was vond ik dat ik ook tenminste 1 bezienswaardigheid van Curitiba moest zien omdat ik de volgende dag 's ochtends weer weg zou gaan. Dat werd de Jardim Botanico (botanische tuin). Ik de weg vragen met handen en voeten aan een oudere man, zei hij uiteindelijk dat hij mij wel kon brengen in zijn auto. Prima! Deze man leek me wel betrouwbaar, helemaal omdat ie wat ouder was, maar eenmaal gearriveerd bij de botanische tuinen vroeg hij toch of ik die avond wat met hem af wou spreken. Deed maar alsof ik hem echt niet verstond, iew! Ben met de bus weer terug naar mijn hostel gegaan nadat ik super werd geholpen door een meisje die een half uur met mij rondgesjouwd heeft om de juiste bushalte te vinden. Mijn hostel lag nl wat uit het centrum.
Eenmaal in de bus stapte ik uit bij de verkeerde bushalte nadat een meneer mij verzekerd had dat ik daar toch echt uit moest stappen jaja! Dus moest ik heuvel op nog een 40 minuten lopen in het donker en met niemand om me heen. Goed beeeezig Juut, hartstikke veillig! Voelde me wel een beetje sip en moest aan thuis denken wat mijn sipheid er niet beter op maakte, die stomme Brazilianen ook aaargh! Maar goed toen ik nog een paar meter verwijderd was van mijn hostel, stopte er een militair in zijn auto die naast mij in de bus had gestaan en vroeg of hij mij kon brengen. Hij zei dat ik hem had moeten vragen waar ik uit had moeten stappen. Had ik inderdaad moeten doen! Hij keerde om met de auto en reed de laatste paar meters met me mee. Dat maakte de tussenstand van leuke hulpvaardige mensen en mijn gevoel weer wat beter. Toen ik uiteindelijk hongerig in het hostel aangekomen was heb ik nog een erg leuke avond gehad met 2 Uruguyaanse meiden, een jongen uit USA en 1 uit Congo die mij een Congoaanse dans heeft geleerd waarbij we wel erg dicht tegen elkaar aan moesten dansen. Aan het einde van de avond wou hij nog wel wat meer dan dansen uiteindelijk, wat een verrassing! De jongen uit USA zei dat hij de vorige week in elkaar was geslagen 's avonds vlakbij het hostel. Dusssssss goed om pas achteraf te weten.

Op 3 maart nam ik mijn vlucht naar Foz de Iguacu. Ik stond voor het hostel bij de bushalte maar geen bus. Na 50 minuten wachten en steeds wanhopiger wordend besloot ik om maar te liften. Gelijk bij de eerste auto was het raak! Deze man bracht mij een flink eind op weg zodat ik vanuit het centrum de airport-bus kon nemen. Na een 1,5 uur durende vlucht ipv 11 uur in de bus voor ong. dezelfde prijs stond ik in Foz de Iguacu.
Vlug naar mijn hostel gegaan, ingecheckt en in een kwartier stond ik weer bij de bushalte voor het hostel om naar de Braziliaanse kant van de Foz de Iguacu watervallen te gaan. WAUW.....open mond....kwijl.....want de aanblik op de watervallen was gewoonweg adembenemend! Daar heb ik zo'n 3 uur rondgelopen en op het einde van het pad kwam ik op enkele meters van de waterval te staan om helemaal natgeregend te worden, erg spectaculair!

De dag daarop ging ik met een groep vanuit het hostel naar de Argentijnse kant van de watervallen, waar je echt in de watervallen (devils throat) kan kijken. Over de grens dus en met 2 stempels rijker kwam ik aan met een idioot gezelschap van 4 Braziliaanse jongens die onderweg een fles wodka hadden gekocht om de dag goed te beginnen. Samen wandelden we door het park en hadden een gezellige dag waarbij we gelukkig nog 2 Japanse meiden tegenkwamen die zich bij ons groepje voegden. 1 Braziliaan genaamd Peterson was de luidruchtigste van het stel en na nog geen uur in het park waren we hem (gelukkig maar volgens zijn vrienden) al kwijt. De hele dag maakten we grappen over hem en vroegen elkaar of we Peterson hadden gezien. Toen we aan het einde van de dag weer terug liepen naar het busje bleek dat Peterson in de plaatselijke cel zat vanwege het slaan van een politieagent. Peterson zat bij de agent in de auto nadat hij de weg kwijt was geraakt in zijn dronkenheid en de politieagent had een hand op zijn been had gelegd met bijbedoelingen, vandaar de klap. Wat een toestand ;) erg grappig. 's Avonds ben ik met de mannen weer de grens overgestoken omdat we met de Japanse meiden hadden afgesproken om nog wat te gaan eten en drinken in Argentinie. Ach jaah waarom niet?! In 1 dag dus 8 stempels in mijn paspoort rijker, zo komt 'ie wel vol!
Mijn laatste dag in Foz ging ik op tijd naar het busstation omdat ik een nachtbus moest pakken naar Florianopolis alias Ilha (eiland) de Santa Catarina. Na 16 uur + 2 uur in 2 lokale bussen gezeten te hebben kwam ik samen met 2 Israeliers -> Daniel en Inbar, aan in het Banana Beach hostel in het leuke dorpje Barra da Lagoa, waar we gesjellig een kleine 3 persoons slaapkamer hadden. Na wat nu zo'n beetje routine is pakte ik eerst mijn backpack uit en jah hoor mijn volle shampoofles had gelekt en niet zo'n beetje ook, was bijna leeg. Het onderste deel van m'n backpack glinsterde erover heel fijn! Noujah hup niet zeuren en opruimen! De badkamer luchten waar een niet erg appetijtelijke geur vanuit de wc hing en snel maar een frisse duik in de zee nemen met Daniel.

Inbar voelde zich niet lekker de eerste 3 dagen dus ben ik voornamelijk met Daniel op pad geweest. Uiteindelijk ben ik zo'n 5 dagen in Barra da Lagoa gebleven omdat de groep Israeliers die ik ontmoette en waarmee ik optrok gewoon superleuk waren. In deze dagen heb ik o.a. gesurft, konden we elke avond een gratis caiparinha ophalen bij de bar, ben ik 's avonds nog naar een strandfeest gegaan die eindigde met een nachtduik, heb ik het Israelische feest Poerim gevierd (wat erg op Halloween lijkt) in het plaatselijke Israelische centrum, hebben we een erg lekkere verse vismaaltijd bereid en hebben de Israeliers Tsjatsjoeka (geen idee hoe je dat schrijft) voor me klaargemaakt. Ook had Daniel mij de enalaatste avond nog de liefde verklaard nadat hij mij gevraagd had of ik even met hem naar het strand wilde gaan om te praten uuhhhh okeeeee....en heb hem maar voorzichtig duidelijk gemaakt dat ik hem niet zag zitten. Toen maar weer snel terug gelopen met een teleurgestelde Daniel. De laatste avond hebben we flink gevierd met een zelf gebrouwen caiparinha mmmmm!

Op 10 maart nam ik de bus naar Punta del Diablo in Uruguay! Na een rit van 18 uur met 2 Canadese mannen, vader van 68 jaar (respect!!) en zoon, liep ik naar het strand toe van dit ieniemienie plaatsje omdat mijn hostel El Diablo Tranquilo Playa direct aan zee gelegen was whoeieieieeeeee!! Perfect gewoon! In dit plaatsje ben ik dan ook wat langer gebleven. Ik ontmoette hier veel mensen maar ben hoofdzakelijk opgetrokken met een pittig wijffie uit Buenos Aires genaamd Lucrecia en een Duits meisje Katharina. Met Lucrecia heb ik o.a. mijn Spaans zitten oefenen wat af en toe erg lachen was. Leerde zij mij te vragen: a que distancia esta de la playa? Waar ik van maakte met hulp van haar -> a que distancia esta mi amor con su cabacho blanco? - wat half betekent, waar is mijn prins op het witte paard? Deze zin moest ik uiteraard erg veel keren herhalen van Lucrecia aan de mensen die we tegenkwamen die hier allemaal hard om moesten lachen.
Dit dorpje heb ik de tweede dag met de meiden verkend nadat ik de eerste dag vrij weinig meer had gedaan dan bijslapen na de lange busreis.

Punta del Diablo, een lief klein vissersplaatsje met gekleurde strandhuisjes waar ik ook weer niet kon stoppen met foto's nemen. Waar we op de 2e avond met 3 Chileense mannen en 1 Italiaan een drinkspel met rumcola deden door namen van bekende mensen te noemen en dan met de laatste letter weer een nieuwe te verzinnen: Michael Jackson - Nelson Mandela etc.....Ontzettend gelachen met deze gasten. Ook heb ik hier gesurft toen het een dag wat minder weer was. Maar hier lukte het niet. De golven waren zo sterk dat ik er een beetje bang van werd en mijzelf afvroeg of surfen wel echt mijn ding was na de zoveelste keer in een draaimolen van golven te belanden en zout water in neus/oren en mond gestraald te krijgen. Ja klopt, ik wil inderdaad te snel.... dus moet het de volgende keer weer proberen van mijzelf. Want het geeft toch wel een kick als je op die plank staat!

15 maart nam ik met Lucrecia een 5 uur durende bus naar Montevideo. In de bus ontmoetten wij Leonardo uit Buenos Aires die mij heel lief verzorgde met crackers en water en zijn stoel opgaf (ik stond sommige gedeeltes van de reis want ik had geen stoel gereserveerd) omdat ik wagenziek was. Met hem heb ik afgesproken om als ik in mei voor een maand in Buenos Aires zit, samen op tangoles te gaan. Ik ben benieuwd!
In Montevideo kreeg ik bij het inchecken in hostel Che Lagarto te horen dat alle slaapzalen vol zaten, gelukkig had ik dit keer wel een reservering gemaakt zodat zij mij een 2-persoonskamer gaven met tweepersoonsbed!! Het speet de jongen van de receptie erg dat ik niet in de kamer die ik gereserveerd had kon slapen maar ik zei jooh das niet erg, kan iedereen gebeuren! En rende naar mijn kamer waar ik een vreugdedansje deed, met een smile op mijn balkon stond met uitzicht op de Plaza de Independencia (misschien wel het beste uitzicht wat je kan hebben in Montevideo) en 's avonds om zoveel mogelijk van de grootte van het bed gebruik te maken, diagonaal in bed ben gaan slapen. Even wat privacy heb ik af en toe wel echt nodig!
Ik had een volle dag in Montevideo dus na het ontbijt ben ik gaan rondwandelen in deze stad. De etalages waren winters ingericht en de meeste mensen liepen in warme kleren terwijl het toch echt wel 25 graden was gedurende de dag. Mensen zo ziet een Nederlandse zomer eruit ;)! Het werd mij gelijk al duidelijk dat de mannen in Montevideo niet vies zijn van flirten. Misschien omdat ik in t-shirtje en rokje liep maar goed daarmee was ik niet de enige. Had het zo erg niet eens in Brazilie meegemaakt! Altijd goed voor mijn zelfvertrouwen maar het maakte me wel erg bewust van mezelf. Politieagenten die knipoogten, jongens/ mannen die mij op de stoep nariepen of namen fluisterden als hermoza, guapa, linda, lindissima, super, bella, perfecta etc., mannen die mij met mijn camera bezig zagen en op de foto wilden. Beetje teveel van het goede...maar dit leverde wel grappige taferelen op.

Ik hou van het gevoel van het ontdekken van een nieuwe stad. Het gevoel dat er op elke plek een nieuwe verrassing schuilt; een zin die op de muur is geschreven, een tekening of graffiti die op een muur is geschildert of gespoten, een man en vrouw tango dansend op een straathoek, een kerk waar je in loopt met grote glas-in-lood ramen, een leuk marktje die je ineens tegenkomt. Daar word ik echt echt blij van! En dat had ik in Montevideo. Heerlijk gewoon.

Na Montevideo ging ik naar Colonia del Sacremento. En daar zit ik nu dit verhaal te typen. Gisteren heb ik dit slaperige dorpje verkend en een erg mooie zonsondergang gezien. Morgen neem ik de boot naar Buenos Aires, duurt maar 1 uurtje en vanuit Buenos Aires neem ik 's middags een bus die mij over de uitgestrekte pampa's en met uitzicht op het Andes gebergte in 20 uur naar Santiago, de hoofdstad van Chili brengt. Op 22 maart vlieg ik namelijk 4000 km de oceaan over naar Paaseiland, kan niet wachten!!

-x- 'n!!! Juut