Me gusta!!

Tijdens de 22 uur durende reis van Buenos Aires in Argentinie naar Santiago in Chili lag ik als een koningin in mijn lederen cama (= bed-achtige stoel), lekker luxe maar dat mag ook wel tijdens zo'n lange reis. In de bus ontmoette ik Andres uit Colombia met wie ik de volgende dag afsprak om de stad te verkennen. Ik verbleef maar 1 dag in Santiago dus dit moest optimaal benut worden! In mijn hostel La Casa Roja zag ik foldertjes van een gratis tour, dat leek mij wel wat. Dus om 10:00 de volgende dag stond ik voor het Moneda Palace en ontmoette ik Andres weer en wat andere mensen die zich daar verzameld hadden. De gids liet helaas niets van zich horen dus begonnen we wat met elkaar te kletsen en te overleggen wat we dan konden doen. Gelukkig kwam Andres die op zoek was naar onze gids met een andere gids aan en konden we met een andere groepstour van 4 uur mee. Dit bleek een supertour te zijn. De gids legde de geschiedenis en de politieke situatie van Chili uit op een grappige en interessante manier. Over president Allende en dictator Pinochet die tijdens zijn regime veel mensen op geheimzinnige manier liet verdwijnen. Erg goed om dit te weten als achtergrondinformatie tijdens mijn verblijf hier in Chili.

Met de gids verkenden we het centrum van Santiago en na de tour bleef ik samen met Andres, Karl-Heinz alias Charly uit ...eenmaal raden ;)...en Alcinda uit Canada. We gingen naar het uitzichtspunt waar we zagen hoe groot Santiago wel niet was en eindigden de dag in de oudste en beruchtste, vanwege de cocktail terramoto -> earthquake, bar van Santiago. Toen ik en Alcinda naar de wc gingen lag er een meisje over te geven in de wc en gaf ons een goed advies: drink nooit 3 earthquakes want dan eindig je zoals mij.... Ok das pas n goed advies! Dus deelden we onze eerste earthquake, een raar mengsel met ananasijs, de tweede en namen we als afsluiter nog een tsunami. Jaja :p een groene variant met mint. Daarna leek t mij verstandiger om naar het hostel te gaan omdat ik mijn tas nog in moest pakken, mijn taxi naar de luchthaven moest reserveren en om 06:00 klaar moest staan de volgende dag. Toen we terugliepen passeerden ons een aantal ME-busjes en liepen we langs een paar politieagenten waar we plotseling wel erg last kregen van onze ogen, misschien maar beter dat we geen idee hadden van wat er eventjes geleden gebeurd was.

Op 22 maart nam ik de vlucht naar Paaseiland alias Rapa Nui om een van mijn dromen waar te maken. Van dit magische eiland 4000 km uit de kust van Chili had ik ooit op RTL-travel met Floortje Dessing een aflevering gezien en dit leek me echt wel heel bijzonder. En dat was het ook, een eiland waar ik verliefd op ben geworden zo mooi!! Ik had hier welgeteld 3 dagen omdat ik 's ochtends vroeg op 25 maart weer weg moest. Dus vanaf het eerste moment dat ik op de luchthaven landde heb ik voor 200 % lopen genieten. Ik kreeg een kleurrijke fleurige bloemenkrans om toen de vrouw van het hostel mij opwachtte, installeerde mij in mijn tropische hostel 'Kuna Tau' te midden van palmbomen en mooi uitzicht in een 4-persoonsslaapkamer, douchte me en was klaar om Hanga Roa de hoofdstad van het eiland te verkennen. In het haventje zag ik mijn eerste Maoi, stenen beeld, een open-mond-kwijl-momentje! En daarna zag ik mensen zitten aan de rand van de haven, ik liep er naar toe en het bleek dat er reuzeschildpadden rondzwommem. K kon ze bijjjjjna aanraken met mijn voeten, WAUW hoe gaaf!

Vanuit de haven liep ik langs de kust en eindigde bij meer Moai op een uitzichtspunt met zonsondergang. Beter kon ik mijn eerste dag niet eindigen. Ik ontmoette de Spanjaard Juan met wie ik dit vierde tijdens een etentje wat mij 18,- euro kostte hunkie??! Ja 18 euro, voor een backpacker is dit veel en voor de basic maaltijd van 1 vis met aardappeltjes ook ;)!...Ik was nog niet helemaal gewend aan de Chileense peso dus had niet door dat deze basic maaltijd mij zoveel zou kostten. Op Paaseiland was dit toch echt de goedkoopste prijs voor een maaltijd in een restaurant. Alles moet uiteraard 4000 km in een boot naar het eiland getransporteerd worden dus leefde ik de volgende dagen op fruit en empanadas om de kosten wat in te dammen.
Met Juan sprak ik af om de volgende dag op een scooter het eiland te verkennen want gezelliger, voordeliger en gewoon een superleuke manier! Tijdens onze rondrit stopten we op veel plekjes om foto's te maken van de prachtige natuur, de stenen Moai en om te zwemmen in misschien wel de mooiste baai die ik tot nu toe gezien heb. 's Avonds in mijn hostel schreef ik wat kaartjes en kwam Juan nog naar mijn hostel toe met een ijsje voor mij om zogenaamd de foto's uit te wisselen maar denk toch meer voor een zoenpoging. Stom van mij om te denken dat ik eindelijk een man had gevonden met wie ik puur vriendschappelijk om kon gaan. Ja Bengie ik weet het :p

De volgende ochtend vroeg ik aan een meisje waar het postkantoor was, bleek ze daar te werken, is ook niet erg toevallig in zo'n klein dorpje maar toch. Ik had een leuk gesprek met haar postte de kaartjes, kreeg een stempel van Paaseiland in mijn paspoort en sprak ik toch maar weer af met Juan, we hadden het tenslotte wel heel leuk gehad de vorige dag. We hadden voor de laatste dag een trekking op ons programma staan. Broodjes, bananen, appels en water gekocht, wandelschoenen aan, pet op, zonnebrandcreme in de aanslag en gaan!
Een erg mooie wandeling langs de kust en het binnenland in waarbij we 3 grotten in zijn geweest. Juan wou graag naar een bos een eind verderop en gelijk bij onze eerste liftpoging was het raak. Gezeten in de bak van een jeep zagen we het mooie landschap een stuk sneller voorbijgaan, wel even lekker na 6 uur wandelen. Vanuit het bos zijn we toen weer teruggelift met de zelfde man toevallig naar een heuvel. Duurde nog een uur voordat we daar waren en toen had ik het wel gehad met de blaren op mijn voeten en de moeheid. Vandaar dat Juan heel lief, maar stiekem was hij zelf ook wel moe, regelde bij een excursiegroep dat ze ons meenamen naar Hanga Roa en ons afzetten bij mijn hostel. Heel fijn!! In mijn kamer douchte ik snel en ontmoette de Duitse Katherine met wie ik naar een traditionele dansshow ging. De show was heel gaaf met dansbare muziekjes, waarbij het erg moeilijk was om stil te blijven zitten, en halfnaakte mannen met appetijtelijke lichamen. Heus niet erg om een uur naar te kijken zeg ik. Natuurlijk gingen de dansers de zaal in om op het einde van de show nog wat mensen uit de zaal voor schut te zetten op het podium tijdens een dans. En jah hoor, ik werd ook uitgekozen :s Wel door de knapste danser wat mijn schaamtemoment iets minder schaamtevol maakte maar goed ik probeerde zo goed als mogelijk mee te dansen wat redelijk lukte volgens mij ;)
Om 05:30 de volgende ochtend had ik mijn ontbijt en werd om 6 uur naar de luchthaven gebracht. Om 8 uur verliet ik Paaseiland met flink veel tegenzin, moest bijna een traantje wegpinken.

Op de luchthaven in Santiago vond ik met behulp van een lieve taximeneer de juiste bus om naar het busstation in de stad te gaan en ging van daaruit in 2 uur met de bus naar Valparaiso. Ik ontmoette in de bus 2 meiden die toevallig naar het zelfde hostel 'Luna Sonrisa' gingen en zo konden we mooi een taxi delen zodat we niet bepakt en bezakt de heuvel op hoefden te lopen. Het hostel was lekker knus en klein met aparte bedden en privacy in de dorm/slaapzaal. Samen met Ellen uit Australie, Sandra uit Ierland en Kyra uit NL vierden we onze eerste avond met een lekker diner en een pizco sour.

Op 27 maart na een heerlijk ontbijt ging ik met de 3 meiden op pad naar de haven en maakten een boottripje waar we Jason en Jose uit Australie ontmoetten. Na onze groepsuitbreiding kwamen we terecht in een klein restaurantje waar we in een donker kamertje een heerlijke lunch -> menu del dia, voorgeschoteld kregen en maakten we een wandeling langs de haven. 's Avonds zagen we de jongens weer in restaurant Pimontin, waar we een typisch Chileense maaltijd verorberden. Na het eten deden we een soort kroegentocht waar steeds meer Chilenen zich bij onze groep voegden. We ontmoetten 5 wiskundestudenten die weer andere vrienden opbelden etc. en eindigden op het einde van de avond in een gaybar. Zo kan een avond dus eindigen, grappig! Na geescorteerd te worden door zo'n 25 straathonden die om en voor ons liepen en af en toe met elkaar in gevecht raakten -> om gek van te worden (ik haat honden :p! quote van 3 fm) namen wij een taxi naar ons hostel.

Valparaiso vond ik echt geweldig en is het best te omschrijven als 1 groot schilderij. De stad onderaan de heuvels is best lelijk maar als je door de straten in de heuvels liep kwam je o-ver-al de gaafste straatkunst/ graffiti tegen. Verder is Valparaiso ook beroemd om het huis van de dichter Pablo Nerudo waar ik met de andere meiden een wandeling naartoe heb gemaakt. In het huis wat nu een museum is hadden we een erg leuke audiotour compleet met achtergrondgeluid om het verhaal te horen achter de verschillende wooneenheden, de architectuur en de collectie met aparte voorwerpen van de dichter. Deze dichter hield ook erg van eten en heeft tientallen gedichten gemaakt over zijn favoriete gerechten of ingredienten zoals de artisjok of de appel. Grappig om te lezen! 's Avonds hadden we weer lekker in een van de originele restaurantjes gegeten en de volgende dag zwierf ik nog een paar uur rond met Kyra om vervolgens samen naar het busstation te gaan, we afscheid namen en ik mijn weg vervolgde in een nachtbus via Santiago naar Pucon.

In Pucon zag ik gelijk al de vulkaan die boven alles uittorende -> een mooi gezicht! Ik liep een paar straten door naar mijn hostel El Refugio wat onder leiding van de Nederlandse Peter gerund wordt samen met de Australische Mya en Nederlandse Anna als tijdelijke krachten. Hier kon ik niet anders dan een paar dagen langer blijven zo goed en gezellig voelde het daar. De eerste ochtend moest ik een tijd wachten voordat ik de kamer in kon en zo kon ik eindelijk is skypen met mijn lieve papsie, Geert en Marijke oooooow wat fijn om hen weeres te zien!! Diezelfde dag boekte ik de trekking naar de vulkaan, deed boodschappen voor de tocht en kroop vroeg in mijn ontzettende lekkere bedje met uberdikke donsdeken.
Om 5:20 stond ik op en liep met de Nederlandse Tom, Sergio & Carolina uit de Zweedse Uppsala naar de trekkingmaatschappij.
Samen met de Amerikaanse Tylar en wat Israeliers werden we inclusief gekregen rugzak met pikhouweel, crampons (ijsschoenen), rainproof jas, broek en een soort luier in een busje gepropt. We hadden erg veel lol int bussie vooral om onze dierennamen die we bedacht hadden omdat we vooral de Israelische namen niet konden onthouden. Zo bedachten we met de eerste letter van onze naam een dier. Ik werd de J van jaguar, Taylor de t van tiger en Omri had bijv. de O van Ostridge (struisvogel) waar hij iets minder blij mee was ;)
De trek naar de vulkaan was zwaar. In 4,5 uur over stenen en ijs en rotsen gelopen en geklauterd te hebben kwamen we boven aan en feliciteerden elkaar dat we het gehaald hadden. We hadden zo'n geweldig uitzicht, dat maakte alles goed. Want ik vond het af en toe best eng. Gelukkig liep ik recht achter de gids zodat hij mijn handje af en toe vast kon houden, had ik soms ff nodig! Pfff om sommige momenten moesten we terwijl we met onze ijsschoenen over een smal stuk liepen naast een afgrond een stuk touw voor de zekerheid vast houden. En omdat ik best moe was was het ook inspannend om mijn concentratie vast te houden; 1 misstap kan heftige gevolgen hebben. 3 weken geleden waren er bijv. 2 jongens omgekomen vertelde de gids ons op een gevaarlijk stukje...en bedankt!

Binnenin de vulkaan konden we helaas geen lava zien maar de geur die af en toe onze neusgaten in kwam weerhield ons ervan om heel lang in de krater te kijken. Zo hee wat een gassen jak, niet normaal hoe vies!!
Tja en als je naar boven klautert moet je op een gegeven moment toch ook maar weer naar beneden :s....Gelukkig deden we daar wat sneller over omdat we ipv over rotsen te klauteren nu via glijbaantjes door het ijs naar beneden konden glijden door middel van een soort luiers die we om kregen. Ik zag het echt niet zitten omdat ik niet wist wat ik me ervan moest voorstellen. Ik zag mezelf al van die berg sjeesen, omvallen en rollebollend naar beneden over de rotsen met mijn pikhouweel in mijn schedel (o.k. het stukje van die pikhouweel heb ik gestolen van Sergio's nachtmerrie ;) ) naar beneden stuiteren. Daarom moest ik maar als eerste volgens de gids....mij ontging de logica daarvan maar gelukkig had ik een veels te erge voorstelling in mijn hoofd van de glijpartij gemaakt en vond ik het achteraf zelfs te langzaam gaan. We moesten ons met onze pikhouweel afremmen of meer vaart maken en in mijn enthousiastme om sneller te gaan prikte ik met mijn pikhouweel in mijn been haha ik was niet de enige want Carolina had precies dezelfde blauwe plek/wond kwamen we later achter.
Voor de laatste deel van onze afdaling liepen we door zachte gravel in grote passen naar benee. De gidsen hadden gezegd dat het wel goed zou zijn om onze hoofden nog even te voorzien van een laatste laag zonnebrandcreme omdat we er toch wat rood uitzagen. Vind je het gek na zo'n vermoeiende tocht??!! Dus smeerde ik weer een laag op mijn gezicht en vervolgde het laatste deel. Erg makkelijk maar ook weer vermoeiend onder andere doordat er zo gigantisch veel stof vanaf kwam. Toen ik eindelijk ein-de-lijk aangekomen was bij onze busjes werd ik keihard uitgelachen door de gidsen. Mijn hele gezicht zat vol bruine vegen! Een errug leuk grapje van de mann'n, moest er zelf natuurlijk ook flink om lachen toen ik mezelf op de foto's zag.
's Avonds bereidden we met de best groep evah, zoals ik onze groep had gedoopt, een flinke pastasalade met vlees op de BBQ en pizco cola's om te vieren dat we nog alive & kicking waren.

De dag daarna was een relaxdagje zoals je je misschien wel voor kunt stellen. Ik boekte mijn bus + hostel samen met de Nederlandse Daniela die ik ontmoet had in mijn slaapzaal en we maakten 's avonds met de groep gezellig weer een lekker maaltje bestaande uit Mexicaanse tortilla's.
Ook liep en liftte ik met Tom + een Canadese jongen naar een hele gave waterval en vierden we Tom's laatste avond met, voor mij, teveel pizco cola waardoor ik 's avonds de toilet even van wat dichterbij bekeek. De free-tour gids in Santiago had al gezegd dat iedereen incl. toeristen een dramatische ervaring met pizco cola zouden opdoen in Chili en tja ik kon dus niet ontbreken. Op de laatste dag in Pucon chillden we met Daniela, Sergio en Catherina voor in het zonnetje bij ons hostel en namen Daniela en ik aan het einde van de middag de bus naar de hotsprings in een nationaal park. Wat een heerlijkheid om in de 6 hotsprings daar te badderen. Dit hadden we nodig!! Echt een speciaal plekkie helemaal voor ons zelf zo weinig mensen waren daar, mmmmm!

We, ik en Daniela, verlieten Pucon en in 6 uur kwamen we aan in Puerto Varas. Ik had in de bus ineens de behoefte gekregen om te gaan hardlopen wat ik voor het laatst in Sao Paulo had gedaan dus toen ik mijn backpack had gedropt in het hostel en we hadden ingecheckt deed ik mijn hardloopschoenen aan en rende heerlijk een tijd langs de boulevard in wat grijs koudachtig kortom Nederlands weer. Terug in het hostel deed ik boodschappen met Daniela en besloten we om voor de volgende dag mountainbikes te huren en een tocht te gaan maken.

De tocht de volgende dag bestond uit 64 kilometer heen en weer, heuvel op heuvel af naar Frutillar. Prachtige natuur en lieve houten huisjes langs de weg en maar een paar regenbuitjes onderweg gehad maar voornamelijk zon. In Fruttilar aangekomen waren we erg blij dat we de helft van de tocht erop hadden zitten want zo konden we onze kont even wat rust gunnen. We hadden namelijk geen speciaal broekje aan, dat verhuurde de winkel ook niet en dat was zoals je je misschien voor kunt stellen aan het einde van de uiteindelijk 58 kilometer tellende tocht een best pijnlijk verhaal. Want op het einde toen de zon langzamerhand onderging en het steeds wat kouder werd kwam bij ons ook steeds meer de vraag op of het verstandig was om het laatste deel nog te fietsen. Het laatste deel zouden we namelijk langs een spoorlijn moeten fietsen wat de vrouw uit ons hostel ons bij haar welkomstpraatje had afgeraden na 19:00 uur. Natuurlijk waren we ook moe en waren we uiteindelijk blij dat het in het enalaatste plaatsje Llonquihue aankwamen na de meest coole en steile afdaling van onze tocht GAAFHEID!!, maar we besloten toch maar om verder te gaan in de bus met onze fietsen. Gelukkig was de buschauffeur heel hulpvaardig en mochten we de fietsen in de minibus stouwen, wat best even passen en meten was, en kwamen we om half 8 's avonds weer aan in Puerto Varas. En onze laatste dag in Puerto Varas, in een lief en huiselijk hostel trouwens genaamd Casa Margouya, besteedden we aan kleine dingetjes zoals kleding laten wassen, reisdagboek bijwerken en omdat ik steeds zuidelijker reis wordt het weer ook steeds kouder merkte ik al heel duidelijk in Puerto Varas dus kocht ik ook een thermolegging en thermoshirt met lange mouwen. Klaar voor de boottocht van 700 km waar ik de dag daarop mee zou beginnen.

De 6de van april om 13:00 checkte ik in aan boord van het Navimag schip 'La Evangelista'. Dit schip is een omgebouwd vrachtschip wat nu voornamelijk dienst doet om toeristen op een andere manier dan de bus tijdens de zo'n 1000 km tellende tocht van Puerto Montt naar Puerto Natales en v.v. te vervoeren. Op de begane grond was er ruimte voor auto's en vrachtwagens en op de 3 lagen daar bovenop waren onze hutten, grote gemeenschapsruimte en keuken en relaxruimte/bar met luxe lederen hangstoelen en groot dek om te zitten of om een rondje op de boot te lopen.
Tijdens deze reis werden we geupgrade naar een luxere hut vanwege het laagseizoen. Normaal zitten er zo'n 300 toeristen op de boot en nu maar 60, zo beleefde ik deze reis op een toch wat specialere manier dan op een volle ubertoeristische boot te zitten. Ik kreeg mijn 4-persoonshut nu met raampje en deelde dit met een leuke Nederlandse vrouw genaamd Maria en een Japans meisje. Gedurende de tocht leerde ik steeds meer mensen kennen en trok voornamelijk op met de Italiaanse Anna en Francesco, de Nederlandse Yvonne en de Deense Jakob en Johannes.
Het uitzicht was indrukwekkend met langs weerzijden van de boot mooie fjorden, fotogenieke luchten en zagen we zeeleeuwen, sommige mensen hadden zelfs dolfijnen en een walvis gezien! Ook kregen we af en toe een lezing over de flora, fauna en de glaciers van Patagonie (zo heet het zuidelijke deel van Chili en Argentinie), zagen we 3 natuurfilms van de Nacional Geographic over Patagonie en Antarctica om ons een beeld te geven van het gebied waar we doorheen aan het varen waren en legden we aan bij een plaatsje genaamd Puerto Eden in the middle of nowhere. De laatste avond hadden we flink feest tijdens de bingo-avond, hilarisch, die ik afsloot door salsa te dansen met de leuke man van de Navimag leiding die mij overal heen slingerde. Erg leuk om weer eens te dansen. Ik kijk daarom al zo erg uit naar Buenos Aires!! Volgende keer vertel ik over de W-trekking die ik in het Torres del Paine natuurgebied heb gemaakt. Was flink afzien :s poehoeee.

Hasta la pasta (mijn Spaans verbeterd met de seconde :p)

Juut