Torres del Pain(e)

Hoe begin je een blog waarin je 2 maanden aan avonturen wilt beschrijven.....hmmmmz....uitdaging! Laat ik het maar in kleine stukjes doen :p

Aan het einde van mijn geweldige Navimag-cruise legden we aan op 9 april in de haven van Puerto Natales. Met 7 personen uit onze groep sloten we een mooie deal met de eigenaar van hostel 'El Melting Pot'. Na ons een beetje geinstalleerd te hebben bespraken we gelijk al de mogelijkheid om de W-trekking in het gebied Torres del Pain(e) ;) te doen. De eerste dag in Puerto Natales was een dag van heel veel regeldingen: ik had een waterproof broek nodig dus huurde ik dat bij een ander hostel, tent + matrasje + gasstelletje + pannen + bestek van ons hostel gehuurd, eten ingekocht voor 5 zware dagen zoals spaghetti, tonijn, tomatensaus, rijst, kippensoep, havermout, gedroogd fruit, nootjes en rozijnen, chocola (voor een goede energiestoot waar nodig, wat vervelend :p), mueslirepen, worstjes, brood, kaas, koekjes voor onderweg gekocht.....pffff werd zo'n beetje geleefd die dag, lekker hectisch! Maar beter ook want zo had ik geen tijd om terug te krabbelen of na te denken over de zware tocht die zou komen. Verder moesten we nog onze 2 tenten checken door deze op te zetten in het hostel en na 's nachts onze grote backpack met alle spullen ingepakt te hebben had ik eindelijk rust en kon ik samen met Yvon in onze heerlijke 2-persoonskamer nog 1 avondje van een goed bed genieten. De dag daarop stond ik voor dag en dauw op met de rest van de bende om een bus van 3 uur naar het startpunt van de trekking te nemen.
Met een heerlijk zonnetje (wat zijn we toch ook een geluksvogels!! begonnen we aan onze mooie route naar Base del Torres. Na een uur alleen maar omhoog geklauterd te hebben was de rest van de tocht redelijk makkelijk. In 4 uur arriveerden we bij onze kampeerplek aan de voet van de Torres, zetten onze tenten op, maakten een praatje met onze buurmannen Zak en Mark uit North Carolina met wie we de dagen daarna samen zouden lopen, aten onze lunch en gingen al snel door met onze moeie voetjes met het laatste stuk lopen van de dag. Namelijk naar de Torres - een schitterend uitzichtpunt over de spectaculaire bergen, en maakten daar vele foto's.
De terugreis moesten we in het donker doen met onze zaklantaarns wat best riskant was omdat we over alle stenen en riviertjes moesten klauteren en springen. Aangekomen bij onze tenten maakten we in het donker met ons gasstelletje een heerlijk maal -> wat kan eenvoudig eten toch heerlijk zijn na een vermoeiende dag lopen! En met Keith de Canadees tussen Yvonne en mij in vielen we met onze kleren aan in onze slaapzakken in slaap.

De volgende dag wilden we om 6 uur 's ochtends vertrekken om de zonsopgang bij de Torres zien, dus weer een uur omhoog klauteren en afdalen maar helaas regende het dus konden we erg vervelend nog 2 uur langer in onze warme slaapzakken doorbrengen. We ontbeten met lekkere havermout en gedroogde vruchten, braken onze tenten af in de regen en vertrokken in onze regenoutfits (thank god voor mijn gehuurde regenbroek!!) naar het volgende kampament genaamd Italiano. Jacob en Lotte gingen 's ochtends terug naar de bewoonde wereld, Lotte vanwege haar school en Jacob vanwege zijn rug....of was het toch de regen?
De tocht zou zo'n beetje de hele dag duren en de hele ochtend liepen we in flinke pas door de regen een gedeelte over hetzelfde stuk terug (vandaar de naam W-trek jaja ;) ), de riviertjes van de eerste dag waren door de regen uitgegroeid tot grotere versies en dus moesten we af en toe flinke sprongen maken, onze voeten hielden het daarom niet droog en na 2,5 sloegen we een zijweg in en hield de regen gelukkig op. Het merendeel van de trekking van de tweede dag was makkelijk maar we moesten een heel stuk overbruggen. In het laatste gedeelte voegden Mark en Zak zich bij ons, erg relaxte en grappige gasten die ik heel goed kon gebruiken met het lopen. Moest steeds lachen om Zak met zijn opmerkingen en dat maakte het lopen natuurlijk een stuk makkelijker. Johannes met zijn lange benen was al een lange tijd vooruit gesneld en toen we bij een restaurantje/hotel aankwamen in the middle of nowhere kwam meneer uitgerust en met een kop koffie naar buiten lopen. Wij kwamen 1,5 uur later moe aan bij hetzelfde hotel en konden niet lang uitrusten want we wilden voor het donker aan bij het kamp aankomen omdat we tenslotte ook nog onze tenten op wilden zetten. Het laatste deel was het heftigste namelijk een klim van 2 uur.....pffff....ik kwam meer dood dan levend aan in het kamp en was ka-pot. Had een pijnlijke rug van mijn zware backpack en kon wel janken. Na 10 minuten tegen een boom uitgepuft te hebben stond ik op als een oud omaatje met stijve ledematen omdat we onze tent op moesten zetten. Yvon had de ranger ontmoet (elk kamp had een opzichter/ranger) en ze hadden wat gepraat en thee gedronken in zijn blokhut. Toen Yvon terugkwam zei ze dat hij had gezegd dat het andere Nederlandse meisje ook best langs mocht komen voor een warme kop thee jaaaaaja. Een warme kop thee en een kachel of kou lijden in de tent....hmmmz...die keuze was snel gemaakt en voor ons diner aan liep ik naar Jose Louis' zijn hut en had daar een gezellig gesprek in een zeer appetijtelijk warm hutje. Hij vroeg zelfs of ik mijn natte wandelschoenen boven zijn kachel wilde laten drogen HEMELS!! De jongens waren maar wat jaloers dat de vrouwen, want Yvon en Mareike uit Duitsland mochten hun schoenen ook laten drogen (maar ssssst niet verder vertellen aan de anderen!), zo'n voorkeursbehandeling kregen en maakten er vooral tegenover mij veel grapjes over.
De derde dag van de trekking kon ik 's ochtends wat langer slapen omdat we die dag zouden blijven in het kamp en een trekking zouden doen naar een uitzichtspunt waar we 360 C zicht zouden hebben op alle bergen rondom ons. Ik begon mijn dag met een kopje thee bij Jose :p waarbij hij mij een noodpakket liet zien die hij snel mee kon nemen in geval van brand/nood in de buurt. Hij gaf me nootjes en rozijnen, perziken voor in mijn bordje havermout kortom ik had het helemaal voor elkaar. Rond 1 uur 's middags begonnen we met lopen naar het uitzichtspunt wat heen en terug zo'n 5 uur zou duren, had leuke diepzinnige gesprekken met Zak en we aten gezellig 's avonds in het donker onder een overkapping met de groep ons avondeten.
Voor het ontbijt de vierde dag wilde ik Jose nog bedanken voor zijn goede zorgen dus liep ik naar zijn blokhut toe. Hij nodigde me binnen uit en gaf me nog een patch voor mijn rugzak van het national park en hadden ons laatste ochtendritueel met een theetje. Toen ik weg wilde gaan pakte hij mij opeens beet om me met alle geweld te zoenen, GEEN goed plan IEW!!! Ik duwde hem weg en zei dat ik dat niet wilde, probeerde hij het nog een keer....beeeeetje jammer maar goed ik had het kunnen verwachten.... Daarna vertrokken we voor weer een lange dag naar kampement Guardia wat naast glacier 'Grey' gelegen was. We vertrokken na het afbreken van onze tenten en ontbijt rond 10 uur want het werd elke keer pas licht om 08:30.
De eerste helft van de tocht was makkelijk en de tweede zwaar omdat we omhoog moesten klauteren. We kwamen om 19:00 pas aan, zat bijna tegen een inzinking aan, wat was ik blij toen we bij ons laatste kamp aangekomen waren bleeegh had t wel gehad! Snel snel zetten Yvon en ik onze tent op omdat we de glacier voor het donker wilden bekijken en feliciteerden elkaar met het bijjjjjjna einde van onze zware hike. We maakten een groepsfoto met de harde kern voor de glacier en hadden een reuzegezellige avond omdat Zak bij het schijnsel van onze zaklantaarns geweldige verhalen begon te vertellen, terwijl we bijna al ons eten dat we nog over hadden en we niet mee terug wilden dragen klaarmaakten, over zijn ouders en opa en oma die behoorden tot de southern Baptists. Hi-la-risch!! Zijn oma had bijvoorbeeld de enige 2 vriendinnetjes die hij ooit mee naar huis had genomen ondervraagd en het eerste wat ze wilde weten is of ze in tha sweet lord jesus geloofden en of ze hun virginity bewaarden voor na het huwelijk, o oooh wat heb ik gelachen!
De laatste dag, whahoeeeeee!. Om 05:30 maar liefst moesten we met pijn en moeite onze ogen opendoen omdat we die dag de boot wilden halen van 12:30. Wat voelde ik me na 5 dagen ranzig, RAN-ZIG, zo erg had ik tot dan toe niet geroken. Zelfs na een week niet douchen in Mongolie. Want met de zware trekking, zweette ik best veel en aangezien ik niet veel kleren kon meenemen en het 's nachts toch te koud was om kleren uit te doen stonk ik aardig! Gelukkig lijkt een vlecht in vet haar tenminste nog ok... Om 7 uur, in het pikkedonker, vertrokken we met Keith, Johannes, ik en Yvon (Mark en Zak wilden 1 dag langer blijven) voor onze tocht naar de boot. Toch best eng om met een zaklamp in het donker te wandelen naast afgronden en gladde stenen getsie. Op het einde hadden Yvon en ik echt geen zin meer en liepen dwars door de plassen en riviertjes die zich hadden gevormd door de regen heen. Uiteindelijk kwamen we na 4,5 uur aan bij het hotel waar de boot zou vertrekken en trakteerden we onszelf op een kop koffie. Wat kan dat goddelijk zijn zeg! Bij terugkomst, een paar uur later, in ons knusse bouwvallige hostel, had ik een uberlekkere warme douche en kleedden we ons snel om om naar de pizzeria te gaan. Met ons viertjes genoten we voor 200% van onze pizza en proostten we op een goede afloop en een geslaagd en prachtige trekking.

Over een uur vertrek ik naar Mendoza, na een maand in Buenos Aires geweest te zijn voor mijn talencursus, dus houd ik het eerst hierbij. Serieus....? Maar zo'n kort verhaal??! Waddapadjaaah! Ik weet het, ik weet het ;) Als ik in Mendoza zit hoop ik meer tijd te hebben om jullie bij te praten.

Dikke zoen voor jullie lieve mens&,

x jullie Juutje