Patagonieeeeeuuuh!!

De twee dagen na de trekking besteedden Yvon en ik samen met Zak en Mark. We gingen naar t internetcafe om te skypen, naar de wasserette om onze stinkende kleren te laten wassen en maakten 's avonds gezellig samen eten in het kneuterige keukentje van ons hostel.
Op 17 april vertrokken Yvon en ik tijdens de mooiste zonsopkomst ever met de bus voor een 6 uur durende busrit naar El Calafate. In de bus ontmoetten wij Julia uit Deutschland (van de Navimag boot en de trekking) en wij besloten bij aankomst lekker met ons 3-tjes + Matt uit San Francisco in een 4-persoonsslaapzaal in hostel Del Glaciar Libertador te slapen. Die dag was echt weer een regeldag, we wilden nl niet lang in dit plaatsje blijven omdat de tijd begon te dringen (ik moest voor mei in Buenos Aires zijn). We besloten een auto te huren om de volgende dag naar glacier Perito Moreno te gaan, een auto huren was dezelfde prijs als een georganiseerde excursie dus leek ons, Yvon en ik, dit een veel beter plan! Alleen moesten wij Julia eerst nog overtuigen van het feit dat autorijden in Argentinie veilig was (daar waren wij zelf ook niet helemaal zeker van maar goed af en toe moet je risico's nemen toch?!) en we heus geen ongeluk zouden krijgen. Dat gedaan, busticket geboekt om de dag daarop naar El Chalten te gaan, eten ingekocht voor ons uitje en de 18de zat ik achter het stuur van onze waggie. Lekker om weer eens te rijden, over een goede en rustige weg met aan weerszijden en voor ons uit een prachtig zicht op de bergen, waar hadden wij ons nou druk om gemaakt?! Na flink wat meegezongen te hebben met de radio en na vele stops STOPPPP zag ik nou een condor STOOPPPPP waaah ik zag een ijsschots in t water STOPPPPPPP fotomomentjeeeee kwamen we aan bij de glacier en lunchten we in de auto want koudheid brrrrr!
Met volle buikjes en dikke jassen aan liepen we de weg naar de glacier toe. Yoooooo open-mond-kwijl-momentje numero ...? Erg indrukwekkend om de glacier te zien, wat een geweldig stukje natuur....daar werden wij wel even stil van! Via de verschillende trappen kregen wij steeds een ander uitzicht en kwamen steeds dichterbij, toen we niet verder konden bleven we staan totdat we een stuk ijs zagen afbrokkelen. Wat een gebulder komt ervanaf als er maar een klein stuk afbrokkelt! Erg spectaculair! Weer in de auto besloten we om via een omweg over een onverharde weg naar El Calafate terug te rijden -> goede beslissing! Tijdens deze tocht reden we dwars door gaucholand, gaucho's zijn de cowboys van Argentinie, en zagen we een lama die ons wou aanvallen toen we stopten om een foto van hem te maken, wat hebben wij gelachen! We stopten omdat we de lama zagen, ik liep uit de auto naar de lama toe maar onderweg zag ik een vos langs de weg snuffelen WTF?! Mijn aandacht was daardoor verschoven naar dit beestje en ik had niet door dat de lama naar mij toe was gelopen WHOEI ik achteruitlopend, toen ik dit in de gaten had na geschreeuw van Yvon en Julia uit de auto achter mij, naar Julia toe. De lama liep mij gelukkig voorbij naar Julia toe en bleef vlak echt vlak voor haar neus stilstaan hahah ooeh dat benauwde gezicht van Julia vergeet ik niet snel! De lama maakte toen een rondje om de auto heen en toen we dachten dat hij weg zou lopen draaide hij zich om en bokte om de aanval met Julia aan te gaan whahahahaha dit maakte dat wij supersnel de auto indoken, ik heb me bescheurd!! Zie mijn video op FB = hilarisch!!
Wij vervolgden onze weg in melige toestand en na een tijd stopte de weg. Wij hadden gehoord dat er een restaurantje zou zitten aan deze doodlopende weg ook al was het in the middle of nowhere en jaahoor een gaucho kwam op ons afgelopen en begeleidde ons naar het asado (barbeque) restaurantje, hoe speciaal! Daar had ik mijn eerste Argentijnse asado mjammmm. Na sluitingstijd nog een tijd gepraat te hebben met de kok en de plaatselijke gaucho's, kregen wij een hele bult vlees in papieren zak mee, sloegen wij het voorstel van 2 van de single gaucho's om nog wat te drinken bij hen thuis af, leek ons niet heel handig, en reden achter een auto van 1 van de mannen in het pikkedonker terug over het smalle hobbelige weggetje naar de stad. Yvon zat bij de gaucho voorin de auto toen ze heen en weer begonnen te slingeren. Whoeps, Julia en ik waren bang dat de gaucho wat bij Yvon wou proberen maar gelukkig bleek dit niet zo te zijn waaaant wat wij niet wisten was dat er 2 baby pumaatjes voor hun auto renden WAAAATT??! AAaah gemiste kans voor Julia en mij, helaas na met onze autolichten het gebied beschenen te hebben zagen wij ze niet meer te-rug jammer!

De volgende dag vroeg namen we de bus en waren in 3 uur in El Chalten. Het regende pijpenstelen toen we aankwamen dus had ik tijd om mijn blog op waarbenjij.nu te zetten, boodschappen voor de hike van de volgende dag te doen en 's avonds te smikkelen van onze asado-restjes en onze gekookte zoete aardappelen oeeeh!
Op de 20ste scheen de zon, de dag kon niet beter beginnen want vanuit het hostel hadden we zicht op de gehele bergketen van de Cerro del Torre -> wauw! We besloten om daar een trekking van 8 uur naartoe te maken. Gelukkig niet met onze grote backpack maar met onze kleine rugzakjes dit keer, wat scheelde dat! De hike was ongelovelijk mooi en op het einde hadden we een super uitzicht gezeten op een rotsblok bij een gletsjermeer vol ijsblokken genietend van onze lunch.
De smaak hadden wij zekers te pakken dus maakten wij daarom ook de volgende dag een hike van 8 uur naar Mount Fitzroy. Dat was even wat zwaarder. Op het laatst moesten wij namelijk een uur een steil pad omhoog klauteren waarbij we op het einde door de sneeuw naar de top van de berg liepen, stelletje bikkels dat we zijn! En wat was het weer perfect, we liepen gewoon in onze blousjes/lange mouwen zonder jas in het zonnetje. Het uitzicht op de bergtoppen en het meer was fantastisch! Onze conclusie was dat de beste gedeeltes van onze hikes toch de pauzes en het opsmikkelen van ons heerlijke eten waren ;). Toen het donker was rond 20:00 kwamen we net op tijd uit het bos gelopen moe en met stijve beenspieren op naar een welverdiende douche!
Zondag was onze rustdag en 23 april tourden we in 12 uur naar Punta Arenas via El Calafate en Puerto Natales. We kwamen om 20:00 aan in hostel Independencia waar we met zijn 3-tjes onszelf in een lief en knus kamertje installeerden. De dag daarop moesten we afscheid nemen van Yvonne, dat was wel raar na bijna 3 weken met elkaar te hebben rondgereisd. We hadden een hele goede klik met elkaar en daarom vond ik het ook zo jammer om afscheid te nemen. Maar goed, in Nederland zien we elkaar hebben we afgesproken. Die dag regelden Julia en ik dat we via een vriend van de eigenaar van ons hostel, genaamd Alejandro en met de pas ontmoette Tom uit NL en Anthonio uit Polen met Alejandro in zijn jeep de volgende dag naar een King pinguin kolonie zouden gaan. Dat zou ons 4 uur heen en 4 uur terug kosten maar wij waren vastbesloten om als we dan toch in Patagonie waren we toch echt wel pinguins moesten zien! In Ushuaia waren de pinguins al 'gevlogen' naar warmere wateren maar gelukkig hadden wij deze optie!

Om 8:00 stonden wij klaar en gelukkig kwam Alejandro opdagen en vertrokken wij naar Useless Bay waar de King pinguins schenen rond te waggelen. Onderweg maakten wij uiteraard wat stops o.a. voor een kudde van 3000 schapen met stoere gaucho's ook zagen we kuddes lama's. Toen we gearriveerd waren zei de ranger bij de ingang, want uiteraard stond er een hokje waar we entree moesten betalen, dat hij voor het eerst in 2 jaar de King pinguins die dag niet gezien had. Neeeeej....dat meeeeeeeen je niet???!! Serieus???!!! Tuuuuurlijk, komen wij eraan zijn ze weg! Ik maakte al grapjes met Tom over dat we dan wel genoegen zouden nemen met een dode pinguin die we dan rechtop zouden zetten met takjes zodat we toch een foto zouden hebben ;) Gelukkig was Alejandro niet overtuigd van het 'feit', stroopte zijn broek op en waadde door een ijskoud riviertje heen om hoogstpersoonlijk zelf een kijkje te nemen op het strand met zijn megavette telelens. Hij kwam terug met een brede grijs, terwijl ik bezig was om maar iets van pinguins op de foto te zetten zoals pootafdrukken, veertjes ed. :p, en zei dat hij ze verderop had gezien. JAAAA??? ECHT??! Hij liet ons de ingezoomde foto's zien en warempel 't was echt waar!! Whuhoeee, met een dikke smile waadden ook wij door het water en zagen we een groep van 19 pinguinos. We tijgerden er steeds dichter en dichterbij en kwamen op een 2/3 meter afstand van hen te zitten. Hoe speciaal....volop genoten van dit schouwspel.
Toen we 's avonds aankwamen in het hostel dronk ik nog een rumcola met de mannen omdat het Anthonio zijn laatste avond was na een aantal weken in het hostel geweest te zijn en zagen Julia en ik Anthonio's video over zijn extreme triathlon die hij gedaan heeft in Patagonie, die gast heeft gewoon duizenden kilometers gefietst, gelopen over ijsvlaktes en is kanoend door de Beagle Channel gevaren -> respect!
Op 26 april hadden Julia en ik een busrit van 11 uur naar Ushuaia voor de boeg en kwamen om 19:00 aan in Casa de Hilda Sanchez waar we werden verwelkomd door een erg open (ze vertelde ons nl gelijk al haar levensverhaal toen we nog niet eens onze backpacks op de grond hadden gezet) en lief omaatje. Helaas keek haar echtgenoot elke dag een beetje te diep in het glaasje wat af en toe wat rare situaties gaf, beetje zielig voor onze lieve gastvrouw die het ons maar wat graag naar de zin wilde maken. We aten een vurrukuluk geimproviseerd maaltje en kropen daarna snel onder ons Mickey Mouse dekbed met bloemetjessprei.

Ik had maar 1 volle dag in Ushuaia...wat te doen? Op naar het Tierra del Fuego nationaal park natuurlijk duuuh! Dat was wederom ;) een zeer goede keus omdat we in de baai van de Beagle Channel, Ensenada Bay genaamd een grote groep zeeleeuwen zagen rondzwemmen! Een baai helemaal voor onszelf, besneeuwde bergtoppen op de achtergrond en het geluid van de zeeleeuwen die de stilte 'verstoorden'. Gezeten op een steen, konden Julia en ik niet anders dan lachen en elkaar even flink knijpen of dit wel echt waar was. Van de ranger hoorden we later dat het erg ongebruikelijk was voor de zeeleeuwen om daar te zwemmen. De wandeling die Juulchen en ik maakten langs de kust was prachtig en een paar uur later trakteerden we ons op een warme choco.

Op 28 april zat ik in het vliegtuig vanuit het zuidelijkste puntje van de wereld om 13:35 en om 17:00 zat ik in bruisend Buenos Aires, das ff wennen! Wat een verschil! Maar dat verhaal lieve lezers en lezeressen komt de volgende keer....

ZOEN!