Happy shiny people laughing :)

Alle mensen die ik in de afgelopen 8 maanden ben tegengekomen en die in Colombia waren geweest hadden alleen maar positieve verhalen te vertellen. Ik liep de grens over van Ecuador naar Colombia met hoge verwachtingen en meestal als ik die heb word ik teleurgesteld maar in dit geval niet. Wat een mooi land en wat een vriendelijke mensen! Hieronder in het kort, zoals jullie van mij gewend zijn, mijn verhaal:

Ik heb zo'n 2 weken met de Engelse Neil gereisd. Een leuke vent met wie ik veel diepe gesprekken heb gevoerd en die veel uberlekkere gezonde fruitontbijtjes/lunches voor me heeft klaargemaakt. Je hoort mij niet klagen ;)!
Onze eerste stop, net over de grens, was het plaatsje Ipiales waar we nadat we aangekomen waren gelijk doorgingen om catedral 'Las Lajas' te bewonderen die tussen 2 bergen gelegen is, best indrukwekkend!

Na Ipiales vertrokken we naar Popayan waar we in een erg leuk hostel genaamd Parklife en middenin het centrum zaten. Een leuke plaats vol mooie witte gebouwen.

We konden onze grote backpacks heel fijn in het hostel laten om met onze daypacks naar San Augustin in 5 uur over zand/modderpaden te rijden waar ze nog druk bezig waren om een weg te fixen. In San Augustin verbleven we maar 1 nacht. Had veeeel langer in ons bamboeparadijs 'Casa de Francois' met chillbanken en hangmatten kunnen blijven maar helaas. Hier bezochten we op ons peerd de aparte standbeelden in het archeologisch park. De naam van mijn paard was 'Princessa' wat volgens Neil geen toeval kon zijn, een bijzonder paard die van het ene op het andere moment met mij op haar rug in galop overging whoppa! De eerste keer voor mij en wat vond ik dit machtig mooi! Veel beter dan een sjoktempo of hobbelend in draf, neej doe mij maar galop. Ik zat prinsesheerlijk te genieten en was aan het lachen van plezier. Huppakee dwars door het dorp, voor ons geen probleem! We stopten onder andere ook nog bij een koffieplantage met een weids uitzicht over de bergen en bij een museumpje waar een vrouw wat interessante dingen over ons vertelde via onze geboortedatum en de Maya-kalender.

Na nog 1 nachtje in Popayan reden we door naar Cali, de salsa hoofdstad van Zuid-Amerika waar ik meedeed met 2 salsalessen, heel anders dan mijn lessen in NL, bedacht ik terwijl ik heupwiegend en kontschuddend voor de spiegel in het warme aircoloze zaaltje stond. Uiteraard verkenden we de stad ook een beetje maar zo bijzonder was het leven overdag in tegenstelling tot 's nachts niet.

Van 12 - 19 september verbleef ik in Salento, de koffieregio van Colombia, in hostel 'La Serrana'. Serieus, ALS ik moest kiezen om in een plaats te wonen in Zuid-Amerika (of als ik later rijk ben en een tweede huis ergens in Z-Amerika mocht planten) zou ik het denk ik in Salento doen. Flink genoten van de groene valleien, de koeien, zonnestraaltjes, de spectaculaire luchten kortom van het leven hier.
In het hostel begonnen we altijd door buiten een ontbijtje te eten MET versgeperst melk van de koe, verse jus d'orange, eitje, brood mmmm. Daarna maakte ik meestal een wandeling via de mooie weg naar het dorp om wat fruit te kopen voor de lunch of las ik in mijn boek, gezeten in het gras met uitzicht op de koeien in de vallei. Helemaal tegen schemering aan (wat de vrouw in San Augustin zei dat het mijn beste/favoriete tijdstip van de dag is) vond ik het geweldig om gewoon in het gras te zitten en te kijken naar de wolken en de zon die zich langzaam terugtrok.

In Salento heb ik met een groepje een wandeling gemaakt van 4 uur naar een koffieplantage met de naam Sachamama, middenin de jungle. Op de 30 hectare land die deze koffieboer had, had hij 600 koffiebomen her en der tussen de andere jungle vegetatie instaan - erg anders dan een traditionele farm die was het nou 30.000.....? bomen op hetzelfde stukje grond zou planten. Hij liet de natuur daar totaal de vrije hand wat je zelden/nooit ziet dus erg speciaal om zijn gepassioneerde visie op zijn werk te horen. We liepen het hele proces door van koffieboon tot ons eigen gebrouwen kopje koffie.

Verder maakten we een wandeling van 5 uur door Valle de Cocora. Een groene vallei met heel veel palmbomen. Waar we ook een bezoekje brachten aan een huis waar tientallen kolibries op topsnelheid rondzoefden. Wat een mooie vogels. In hun felblauwe, roze, groene verenpracht fladderden ze af en aan naar de plaatsen waar de beheerders suikerwater hadden geplaatst.
Op zaterdag- en zondagavond was er feest int durp en heb ik flink staan te salsadansen. Met 1 jongen sprak ik af voor die zondag en ging toch maar in mijn uppie er naartoe omdat niemand mee wou behalve Neil die mij niet alleen wou laten lopen op de heenreis. En ik heb gewoon 4 uur continu met de Colombiaanse John op de dansvloer gestaan -> salsa, merengue, bachata, tropical, cumbia oh my god I love it!!

Van 20-22 sept. zat ik in Cartagena -ik had mijn grote backpack achtergelaten in Medellin- een stad met een heerlijk Caribisch sfeertje, zeer vochtig zweetklimaat waarbij ik me serieus afvroeg terwijl ik rondliep of ik de enige was met zweetdruppels op mijn hoofd, en een erg mooi koloniaal centrum. In de namiddag huurde ik hier samen met 2 jongens een fiets van ons hostel Media Luna en fietsen kriskras door het drukke verkeer rond, onder de poort van het historische gedeelte door en reden de muur op die om dit centrum zit. Super sfeervol met de lichten die aangingen terwijl het donkerder werd. Het was ontzettend leuk om Cartagena met de fiets te verkennen. We reden met een biertje rond en stopten als we iets lekkers zagen dat we wilden proeven en bij een leuk restaurantje met opgezette koe voor de deur, om een fotootje te maken. Een magisch sfeertje! Op de terugweg na een enorm luide knal begon het te spoelen en fietsten we drijfnat terug. Na een korte koude douche wat ik voor de verandering helemaal niet erg vond, ik raakte er haast een beetje aan verslaafd met mijn 3 x douchen op een dag, het was echt nodig! had ik afgesproken met de Slowaakse Marek en Thomasj die in een ander hostel zaten. Met hen had ik een leuk gesprek eerder die dag en ze hadden me uitgenodigd voor een etentje. Super gezellig gehad en veel gelachen terwijl we het spel 'Never have I ever' deden en elkaar wel heel goed leerden kennen. De volgende ochtend zagen we elkaar weer voor een heus champagne ontbijt in het centrum wat ze perse wilden betalen. Sjiek begin van de dag voor de verandering!

's Middags nam ik de bus en 's avonds kwam ik in weer een ander plaatsje aan -> het lieve strandplaatsje Taganga. Ik had een relaxt hostel aan het strand waar ik de enige gast was, had een Israelische jongen voor mij geboekt die ik was tegengekomen en mee aan de praat was geraakt. Zondags chillde ik gezellig met de andere families die hun dag op het strand doorbrachten en boekte ik mijn 5-daagse trekking naar Ciudad Perdida voor de volgende dag.

Een erg mooie trekking door de jungle, over glibberende modderpaden vanwege al het regen dat viel vanaf zo'n half 2 's middags, springend van steen naar steen over riviertjes of waaddend door het water, klauterend over gladde stenen trappen, wiebelende bruggen en over paden hoog boven de bomen waarbij we een groots uitzicht hadden. We kwamen kleine mensjes tegen van de lokale stammen die zich tot de leeftijd van 18 jaar kleden in een witte lange shirt/jurk en waarbij de jongens na hun 18de hier een broek aan mogen toevoegen. Het eten (zoals rijst, bakbanaan, salade, kikkererwten) en drinken en de snacks waren prima verzorgd en de gidsen vertelden uitgebreid over de geschiedenis van Ciudad Perdida en over de regio waar we doorheen liepen. De eerste nacht sliepen we in hangmatten en de nachten erna romantisch in bedden met muskietennet erboven. Ik douchte mij gewoon buiten in de regen of onder de koude douche in de houten hokjes naast de keuken. Onderweg had ik mijn bikini gewoon aan omdat we vaak even een sprong maakten in een riviertje om af te koelen en ons wat frisser te voelen want we stonken best wel, noujah ik in ieder geval, het tropische klimaat en de regen zorgde voor een heerlijk muffe zure zweetgeur mjamm (op de derde dag kon ik mijn enige 2 t-shirts die ik had gelukkig op de ouderwetse manier dus met de hand wassen, heel fijn)! Ik moest de tweede dag zooo lachen, ik trok namelijk veel op met 2 Israeliers Adi (meisje) en Yair (jongen) en Adi glibberde toen we een heuvel aan het oplopen waren 2 keer zo'n 3 meter terug omdat ze geen grip kreeg met haar schoenen in de modder, dat was zo'n hilarisch gezicht! Ik had de tranen in mijn ogen staan. Wanneer we aankwamen en we waren weer helemaal fris en fruitig met droge kleren aan, deden we meestal gelijk kaartspelletjes als presidents & assholes en het Israelische spel Janif waarbij we even stopten voor het avondeten en we daarna onder het licht van de kaarsen, totdat we gingen slapen om een uur of 20/21 uur 's avonds, doorgingen. We moesten er namelijk ook weer uit om een uur of 5 's ochtends!

De enalaatste dag liepen we 1100 treden naar boven om bij de verloren stad- ciudad perdida- uit te komen waar we zo'n 2 uur hebben rondgelopen. Er liepen veel militairen rond en tjah hier moest ik natuurlijk even mee op de foto. Helaas wilden ze niet aan mijn verzoek voldoen om mij voor de foto te blinddoeken, knielend terwijl zij hun geweer tegen mijn hoofd aan hielden. Zou een superplaatje zijn geweest om naar mijn pap en mam te sturen. Maar helaas ze zeiden dat ze dit beter niet konden doen omdat dit slecht zou zijn voor hun imago....noujah! Toen we 's middags van het laatste kamp weer terugliepen naar het kamp waar we de 3e dag hadden geslapen, plaatste Yair zijn volle gewicht op een tak aan de zijkant van het smalle pad waarbij deze brak en hij 10 meter naar beneden viel. Ik liep achter hem en zag dit tafereel voor mij gebeuren WTF!! :s!! Ik schreeuwde naar onze gids voor hulp en hoorde en zag Yair beneden me het uitschreeuwen van de pijn terwijl hij zijn enkel greep pfff helemaal in shock. Nadat een aantal mannen hem weer naar boven gedragen hadden zagen we dat hij een paar beste schrammen en blauwe plekken op zijn rug had en dat zijn onderbeen begon op te zwellen. Gelukkig droeg hij zijn backpack, wil niet weten hoe de situatie was als hij naar beneden zou zijn gevallen zonder. Wij als groep liepen verder en kwamen 3 uur later in het kamp aan. Yair, Adi en een paar mannen die Yair voornamelijk over de paden droegen als Yair het met zijn gestrompel niet af kon kwamen aan toen het donker begon te worden een paar uur later. We gaven hen een staande ovatie!

De volgende dag zouden we 6 uur bezig zijn om terug te lopen maar gelukkig had onze gids een ezel voor Yair geregeld. Deze dag liep ik vooral achteraan met Adi en onze 2 gidsen terwijl de anderen haast hadden en een heel stuk voorop liepen. Ik had mooi de kans om wat mensen van de stam te fotograferen omdat Jose, onze gids dat voor mij regelde. En we hadden gewoon een heel gezellige terugtocht met elkaar, zingend en grappen makend onderweg. Het was nog best pittig omdat we 2 uur onder de hete zon zonder begroeiing bergopwaarts moesten lopen maar aan het einde van onze tocht kon ik mijn rode hoofd even laten afkoelen terwijl ik van een rots een riviertje in sprong.
Aangekomen in het kleine dorpje waar we ook begonnen waren, aten we onze lunch, gaven we onze geweldige gidsen hun fooi en stapten in de jeep om in 2 uur via de slingerpaden door de jungle naar de bewoonde wereld terug te keren.

In hostel Dumbira in Taganga, gaf ik mijn stinkende kleren aan Eloisa van het hostel die de fijne taak had om mijn kleren weer schoon te krijgen, nam ik een koude douche, lag even op bed en ontmoette mijn Israelische vrienden 's avonds weer in hun hostel Casa de Felipe waar ik heel lief een motorritje naartoe kreeg aangeboden. Ook al waren we uitgeput van de trekking we konden het niet laten om naar club 'Mirador' gelegen op een heuvel aan het strand te gaan. Super zo'n club zonder dak! Dansend onder de sterren met de Colombiaanse Christian onder het genot van een cola malibu sloten wij ook die dag af.

De volgende dag deed ik vrij weinig en ging ik 's avonds weer naar Casa de Felipe om te eten en drank/kaartspelletjes te spelen met Adi, Yair en 3 pas ontmoette mensen. Ik stond minstens 3 uur die nacht te dansen met een jongen uit Aruba in Mirador, wauw....wat kon hij dansen, kreeg er geen genoeg van. Wat is dat toch leuk!! Ik besloot om toch maar niet in mijn bed te kruipen omdat ik om 04:30 klaar moest staan om een taxi te pakken naar de busterminal in Santa Martha om van daaruit in 2 uur naar de luchthaven in Barranquila te gaan voor mijn vlucht naar Medellin. Prima schema dacht ik zo ;)! Op de luchthaven in de wachtruimte ontmoette ik 3 nieuwsgierige jongens met wie ik een gesprek begon waarbij de hele wachtruimte kon meegenieten van alle vragen die ze op mij afvuurden en de grapjes die ze met mij en met elkaar maakten, geweldig! Ik zat met hen in het vliegtuig en in de airportbus van de luchthaven in Medellin naar het centrum. 1 jongen bracht mij zelfs in de taxi naar Hogares Claret, de stichting die samenwerkt met Amigos Colombianos, waar ik 3 maanden ga verblijven.

Jaja en uiteindelijk krijg ik hier wat rust in de pokkel om het zo maar te zeggen. Ik verblijf hier in het huis bij 6 meiden die hier zelfstandig wonen voordat ze weer een plekje in de maatschappij krijgen. Maar jullie krijgen eerst even een break voordat ik een nieuw verhaal op waarbenjij.nu zet, aardig he?!

ps: Ga voor de eerste keer voor de meiden hier koken. Ben benieuwd wat ze van Mexicaanse wraps vinden....Ze doen overal rijst bij, zelfs bij de spaghetti :s!

Doeghiephoizwaai + een kuske van jullie Juutje